Encyklopedja Kościelna/Chabot Franciszek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Chabot Franciszek, ur. 1759 w St. Geniez, w Rouergue, syn kucharza z kolegjum w Rhodez, ukończywszy nauki w tém kolegjum, wstąpił do kapucynów, był gwardjanem. Czytanie dzieł filozofów swego czasu tak mu zawróciło głowę, iż stracił wiarę i począł prowadzić życie gorszące. W czasie rewolucji francuzkiej złożył przysięgę na konstytucję cywilną duchowieństwa, został oficjałem głośnego Gregoire’a, bpa w Blois, i, jako zwolennik doktryn rewolucyjnych, wybrany był r. 1791 na deputowanego do zgromadzenia prawodawczego. Odznaczał się tu swemi denuncjacjami, głosował za śmiercią Ludwika XVI natychmiastową i bez apelacji, wysłał wielu pod gilotynę, proponował konfiskatę własności tych wszystkich posiadaczy, co nie mają nagniotków na ręku, i podział jej pomiędzy sankiulotów; wniósł prawo zamieniające katedrę paryzką na świątynię rozumu; wymyślił nazwę montaniardów dla siebie i swoich kolegów, zasiadających na lewicy parlamentarnej; ożenił się z morawianką Leopoldyną Frey, którą sprzedali mu jej bracia, dwaj podupadli baronowie, spekulujący na rewolucyjnej burzy. Zawiść Robespierre’a zgubiła Chabota: uwięziony, oskarżony o różne fałszerstwa, mające na celu zbogacenie się, gdy nie mógł wzruszyć litości Rebespierre’a wyliczeniem swoich zasług dla rewolucji, straciwszy nadzieję, zażył truciznę, podaną mu przez żonę. Trucizna takie sprawiła boleści, że apostata straszliwe wydawał krzyki, wzywając pomocy. Jeden z więźniów, dr. Saiffert, podał mu antydot, który o tyle zachował mu życie, że w 3 dni potém mógł wstąpić na szafot (5 Kwiet. 1794); dwaj szwagrowie poprzedzili go tam kilku dniami. Cf. Feller, Dict. biogr. N.
