Encyklopedja Kościelna/Fécam
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Fécam (Fécan, Féscan, po łacinie Fiscannum, Fiscamnum), opactwo i szkoła w djecezji Rouen, w pobliżu miasta Calais. R. 658 hrabia Wanning z Calais (Caletorum comes) założył w dolinie Fécan klasztor żeński, którego kościół poświęcił ś. Audoenus, bp. z Rouen, w obecności króla Klotarjusza III. Bogato uposażony klasztor zajęła bogobojna dziewica Childemarcha, jako ksieni, z 300 zakonnicami. R. 841 Normandy pod dowództwem Hastingsa zburzyli klasztor. W sto pięćdziesiąt lat później Ryszard I, ks. normandzki, zbudował tu kościół i obsadził go kanonikami, ale już syn jego Ryszard II wypędził rozprzężonych kanoników i zaprosił ś. Majolusa, opata z Clugny, aby mu tam posłał benedyktynów; a gdy ten święty mu odmówił, udał się do bł. Wilhelma, opata w Dijon, który sam do F. się udał i postawił klasztor tak wysoko, jak kronikarz mówi: ut mox omnes Galliae ecclesias transcenderet habitu suae religionis. Zewsząd, z Anglji nawet, zbiegali się kandydaci do zakonu. Wilhelm założył tu szkołę, którą powierzył uczonym braciom. Najsławniejszym i rektoram i szkoły byli tu: Joscelinus i Beringerius, homines apprime literati, którzy dwór królewski opuścili i do zakonu wstąpili. Szkoła była otworem dla wszystkich: ubodzy utrzymywani byli kosztem klasztoru, byle tylko korzystać mogli z dobrodziejstwa nauki. Tym sposobem napływ ludzi do F. był jeszcze większy. Klasztor nietylko wyjęty został z pod juryzdykcji biskupa z Rouen, ale nadto miał z czasem 30 swoich parafji, nad któremi rozciągał juryzdykcję (jurisd. quasi episcopalis). R. 1689 arcbp z Rouen wystąpił Pko egzempcji opactwa, ale obronił ją uczony zakonnik z Fecam, Wilhelm Fillatre, w piśmie: Factum ou Mémoire pour autoriser le droit qu’a l’abaye de F. d’etre immediatement soumise au St. Siège, Paris 1690. Cf. Tassin, Gelehrtengeschichte der Congreg. von St. Maur, deutsch. 1773 I 310. (Kerker). N.
