Encyklopedyja powszechna (1859)/Almeras
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Almeras |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Almeras (Ludwik, baron d ), znakomity generał francuzki z szkoły napoleońskiej, ur. 1768 r. w Vienne w Delfinacie, r. 1791 jako prosty żołnierz wstąpił do batalijonu ochotników departamentu Izary i rychło na polach bitwy doszedł do stopnia kapitana. W 1793 r. przy oblężeniu Tulonu był adjutantem generała Cartaux; Napoleon w pamiętnikach Montholona wielkie mu za waleczność w czasie tego oblężenia oddaje pochwały. Bonaparte zabrał go później z sobą jako generała-adjutanta do armii alpejskiej, a po chlubnym udziale w kam-panijach włoskich z 1796 i 1797 roku, Almeras poszedł za wodzem naczelnym do Egiptu, gdzie wraz z Kleberem odznaczył się głównie w bitwie pod Heliopolis. Po powrocie do Europy, utraciwszy podobno przychylność Bonapartego, został kommendantem wyspy Elby, zkąd dopiero w 1809 r. wstąpił znowu do armii włoskiej Eugenijusza Beauharnais. Niebezpiecznie ranny pod Wagram, odtąd stale już walczył pod okiem Napoleona, który przywrócił mu całe swoje zaufanie; w bitwie pod Moskwą znową ciężką otrzymał ranę. W czasie odwrotu z Rossyi wzięty w niewolę, dostał się do Krymu, zkąd do Francyi powrócił dopiero po upadku Napoleona. Za restauracyi, w r. 1823 mianowany został kommendantem w Bordeaux; um. 1828 r. w skutek ran, któremi cały był okryty.
