Encyklopedyja powszechna (1859)/Anaemia
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Anaemia |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Anaemia (z greckiego: a, bez; haimos, krew). Wyraz lekarski na oznaczenie stanu przeciwnego Plelorze, nie polega zaś jak nazwa wyraża na absolutném zmniejszeniu massy krwi, lecz tylko na zmniejszeniu ilości kulek tego płynu. Według Andrala i Gavarreta normalna średnia ilość kulek jest 127 na 1000. Większy lub mniejszy ubytek kulek krwi, nie stanowi zaraz choroby, liczba jednak 80 jest granicą, od której stan wadliwy krwi zaczyna być chorobliwym, a liczba 50 stanowi zwykle rozwiniętą błędnicę. Ilość wody krwi powiększa się w stosunku zmniejszania się kulek tejże, inne zaś części składowe pozostają w stosunku od 75 do 31. Zjawiskami Anemii są osłabienie i bladość ogólna; leczy się żelazem, lekami gorzkiemi i pożywieniem w pierwiastki zwierzęce obfitującem. Anemija, czyli choroba górników panuje czasami epidemicznie, i tak: w roku 1777 i od 1785 do 1791 panowała w Schemnitz w Węgrzech, a w roku 1803 w Anzim de Frasnes i Vieux Condé, blizko Valenciennes. Przymiotami jej, osłabienie ogólne, bicie serca, kolki i wzdęcie żywota, wypróżninianie zielone, czarne, twarz nabrzmiewa, wychudnienie, biegunka i śmierć, żelażo najwięcej było pomocném; dla tego też używanie wód mineralnych żelazistych, bardzo pomocném bywa w tej chorobie. Xaw. R.
