Encyklopedyja powszechna (1859)/Antyfona
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Antyfona |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
Antyfona (z greckiego: anti przeciw i fone głos, po francuzku Antienne), zwano w Kościele wschodnim śpiew choralny, przez przodkującego zaintonowany, na który jeden lub dwa naprzemian chóry odpowiadały. Miara i układ wielu psalmów dowodzi, że podobne chóry już u Hebrajczyków były w użyciu. Zaprowadzenie ich w kościele wschodnim przypisują biskupowi Antyjochii Ignacemu, zkąd do Kościoła zachodniego wprowadził je św. Ambroży. Rozdział anty-fony na strofy, miał nastąpić z polecenia papieża Celestyna I (r. 422 — 432). Osobne Antiphonarium czy Antiphonale, t. j.: zbiór pieśni liturgicznych, których strofy naprzemian mają być śpiewane przez dwie części chóru z duchownych złożonego, ustanowił i ogłosił Grzegorz I (r. 590 — 604), ob. Durandi: Rationale dioinorum officiorum (Moguncyja, 1459. Hagenau, 1509). Do liczby takich antyfon należą znane śpiewy: Ave maris stella, Salve regina i Regina coeli. Było niegdyś we zwyczaju, począwszy od XIII wieku coraz powszechniejszym, na dokumentach i dyplomatach, oznaczać datę wraz z nazwą dnia w tygodniu, słowami początkowemi Antifony (Introitus), ob. Wedekind: Die Eingänge der Messen (Braunschweig, 1815). Kościół ewangielicki zna dwa rodzaje Antyfon; jeden złożony z całych pieśni, jak litanija, drugi z niewielu słów biblijnych, zaintonowanych przez kapłana w (introitus) a odpowiedzianych w (responsorium) przez chór i gminę. W Anglii nazywają Antiphon lub Anthem, gatunek muzyki kościelnej, przeznaczonej dla katedralnych kościołów; głosy kobiece dwa tu odśpiewują wiersze lub zdania, poczem cała gmina wpada coraz to poteżniejszemi chórami; niemała ich ilość skomponował Haendel. O. K.
