Encyklopedyja powszechna (1859)/Antymonowy błyszcz

<<< Dane tekstu >>>
Autor Karol Jurkiewicz
Tytuł Encyklopedyja powszechna
Tom Tom I
Rozdział Antymonowy błyszcz
Wydawca S. Orgelbrand
Data wyd. 1859
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Antymonowy błyszcz (Antymonglanz). Minerał ten jest siarkiem antymonowym = SbS3 i główną rudą, z której antymon się wytapia. Posiada zawsze połysk metaliczny, barwę szarą z wyraźnym odcieniem niebieskawym, mianowicie w częściach, które były wystawione na działanie powietrza. Siarek antymonowy istnieje w postaci krystalicznej, w massach zbitych, włóknistych i ziarnistych. Kryształy zwykle są bardzo długie, a w massach zbitych nawet i ziarnistych daje się zawsze spostrzegać układ włóknisty. Twardość bardzo mała, równa 2, 0. C. g. 4, 62. Bardzo topliwy, na świecy już się topi. Prażony całkowicie się ulatnia, wydaje białe, bardzo obfite dymy. W kwasie azotnym rozpuszczalny, tworzy znaczny osad żółtawy. Postać pierwotna antymouitu krystalicznego, jest słup rombowy prosty. Antymonit igiełkowaty, jak sama nazwa pokazuje, składa się z igiełek w rozmaity ułożonych sposób i krzyżujących się z sobą. Przykład tego najlepszy przedstawiają antymonity siedmiogrodzkie z Felsobanyja. Tu także odnieść należy antymonit złożony z jedwabistych, delikatnych i cienkich włókienek, który zowią antymonem pierzastym (federerz). Rammelsberg z tego ostatniego zrobił osobną odmianę pod nazwą heteramorfitu. Miejscowościami najznaczniejszemi antymonitów są: Mobendorf blizko Frejberga, Nendorff na Harcu, Przibram, Kremnitz, Schemnitz, Felsobanyja. K. J.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Karol Jurkiewicz.