[231]
Już tyle razy słońce wracało
I blaskiem swoim dzień szczyci,
[232]
A memu światłu cóż się to stało,
Że mi dotychczas nie świeci?
Już słowik w lesie zaczął swe pieśni,
Gaj mu się cały odzywa;
Kłócą powietrze ptaszkowie leśni,
A mój mi ptaszek nie śpiewa.
Już tyle kwiatów ziemia wydała
Po onegdajszej powodzi;
W różne się barwy łączka przybrała,
A mój mi kwiatek nie wschodzi.
Już się i zboże do góry wzbiło
I ledwo nie kłos chce wydać;
Cale się pole zazieleniło,
A mej pszeniczki nie widać.
O wiosno! pókiż będę cię prosił?
Gospodarz zewsząd stroskany!
Jużem tę ziemię łzami urosił,
Wróć mi urodzaj kochany!
