Mali psotnicy

NAJPIĘKNIEJSZE

BAJKI

opowiedział

Wujcio Kostuś

Druck Graphische Anstalt »Akropol« Krakau

Abteilung Bild u. Postkartenverlag

Skan zawiera grafikę.

[3]

MALI

PSOTNICY

Nr. 207

Jaś i Mania to psotnicy, w domu, w polu, na ulicy, rano, wieczór, we dnie, nocą, gdy zdołają zaraz psocą.

Jaś do psot namawia Manię, bombardują gniazda ptasie, choć najbrzydsze to igraszki, dręczyć biedne, słabe ptaszki.

Popatrzcie! psotnicy! kamieniami biją, nie bacząc, że tłuką może szybę czyją.

Janek zrywa sam jabłuszka, rzuca Mani do fartuszka.

Raz Jaś z Manią, gadu — gadu, do cudzego poszli sadu, bo na drzewie tam jesienią śliczne jabłka się czerwienią.

Jaś na drzewo pnie się żwawy i wśród śmiechu i zabawy — krasne, wonne te jabłuszka rzuca Mani do fartuszka.

Wtem się gałąź pod nim łamie stłukł się i wywichnął ramię.

Dziecko każde niech pamięta, że grzech wybrać z gniazd ptaszęta!

Raz ich znowu myśl opęta, aby wyjąć z gniazd ptaszęta. Skradają się pocichutku do gniazdeczka tam w ogródku.

Niosą ptaszki psotne dzieci, a ptak czarny już tam leci — za nim drugi, trzeci, czwarty; gwałtu! rety! to nie żarty!

Jaś ze strachu się przewrócił i na ziemię gniazdko rzucił.

Ptaków był wprost legjon cały omal go nie zadziobały.

Odtąd nasza psotna para już grzeczniejszą być się stara, od pamiętnej owej chwili psotnicy się poprawili.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Konstanty Krumłowski.