Marzenia Dworaka na wsi osiadłego
| <<< Dane tekstu >>> | ||
| Autor | ||
| Tytuł | Marzenia Dworaka na wsi osiadłego | |
| Pochodzenie | Dzieła Krasickiego dziesięć tomów w jednym | |
| Wydawca | U Barbezata | |
| Data wyd. | 1830 | |
| Miejsce wyd. | Paryż | |
| Źródło | Skany na Commons | |
| Inne | Cały tekst | |
| ||
| Indeks stron | ||
Już czas mroźny, już czas słotny,
Co zamartwiał przyrodzenie,
Zwalnia; widok śnieżny, błotny,
Jędrne biorąc ukrzepienie;
Wdzięczy nadzieje ku wiośnie,
Pączki wschodzą, trawka rośnie.
Orzeźwione ciepłem ptaszki,
Porę życia pozdrawiają:
Zwierząt skoki i igraszki,
Przyszłą płodność oznaczają;
Zewsząd radość, zewsząd pienie,
Odmładza się przyrodzenie.
Rolnik czuły idzie w pole,
W pole swym potem skropione:
Wraca zziajan ku stodole,
Kędy krówki wytuczone,
Krówki, co wygodnie mieścił,
Co chował, karmił i pieścił.
Puszcza w wolność. Ryk radośny
Echa głośne powtarzają,
Wszystko niesie piętno wiosny,
Barany, kozły igrają,
I gdy się ziemia zieleni,
Czują powab, co je pleni.
Słowik nuci wdzięczne pienia,
W gniezdzie osiadłej samice:
A zbyt czułe rozrzewnienia,
Podawając w okolice,
Czyli zwalnia, czyli śpieszy,
Bawi, łudzi, smuci, cieszy.
W zmroku wdzięcznym rozpościera,
Xiężyc promienie srebrzyste,
Przez gałęzie się przedziera,
A strumyków wody czyste,
Gdy wietrzyki powiewają,
Drżącą postać wydawają.
Pod jaworem siedzą starce,
Oddychają słodkiem wianiem,
Igra młodzież przy fujarce.
Czułem zdjęci rozrzewnianiem,
Przypominają, jak mali,
I oni trzody pasali.
O wsi wdzięczna! w tobie życie,
Tyś rozkoszy prawem źródłem;
O wsi wdzięczna! miłe skrycie,
Czemuż w tobie dni nie wiodłem?
Miast miłośnik, martwy byłem,
W tobiem osiadł, i ożyłem.
Tak stary dworak przy krynicznej strudze,
Zwiedzion w usłudze,
Siedząc w chłodniku, dworak zbyt poczciwy,
I nieszczęśliwy;
Mniej czuły na to, iż się nie zbogacił,
I swoje stracił;
Przypatrując się przezroczystej wodzie,
Mądry po szkodzie,
Rzekł, patrząc, kędy w jego okolicy,
Trakt ku stolicy:
Żegnam cię, próżen, po służbach zbyt długich,
Oszukuj drugich.
