Modlitwa do Pana Jezusa
| „Kto Go kocha, wie wszystko, umie wszystko i posiędzie wszystko.” |
DO PANA JEZUSA.
W ręce Twoje Panie oddaję życie i zdrowie moje! Oddaję to wszystko co mam i czém jestem! Oddaję rozum, aby mnie w przepaść błędu nie wtrącił; oddaję wolę, aby nigdy przeciwko Twojej nie powstała woli; oddaję pamięć, aby się nie błąkała po bezdrożach czczéj i rozbujałéj wyobraźni; oddaję prace moje, abyś Ty je na zasługę poświęcił; oddaję serce moje, aby nic oprócz Ciebie, a w Tobie wszystko kochało.
Panie! Ty mną rządź, kieruj, prowadź, strzeż i czuwaj nade mną, bo nic bez Ciebie, a wszystko z Tobą uczynić wydołam. — Zadasz ranę sercu? o, niechaj ta rana wysławia Imię Twoje! Wyciśniesz gorzką łzę oku? o, niechaj ta łza opowiada miłosierdzie Twoje! — Zagoisz tę ranę, otrzesz tę łzę? o, niechaj wtenczas dusza moja w radości i pokoju rozgłasza miłosierdzie Twoje.
Panie! za życie dziękuję, od śmierci się nie wypraszam! i życie i śmierć jest darem Twoim! Włożysz krzyż na mnie? przyjmę go w pokorze, pójdę z nim ślad w ślad za Tobą, pójdę ubogi za ubogim Chrystusem, prześladowany za prześladowanym, spotwarzony za spotwarzonym, ubiczowany złością świata do Ciebie się przygarnę,
a powtarzając modlitwę Twoję w Ogrójcu: Nie jako ja chcę, ale jako Ty,, (i te słowa, coś mnie ich sam nauczył) Bądź wola Twoja! mam nadzieję w miłosierdziu Twojém, że przyjmiesz tę zupełną ofiarę, którą czynię z siebie, i dasz mi łaskę, że w godzinę śmierci z miłością i wiarą zawołam do Ciebie: W ręce Twoje Panie oddaję ducha mojego! Amen.
Kraków. W dzień zaduszny, 1850 r.
