Mogiły haremu (Mickiewicz, 1899)

←Grób Potockiej

Mogiły haremu[1] • Poezye Adama Mickiewicza. T. 1. (1899) • Sonety krymskie • Adam Mickiewicz

Bajdary→

←Grób Potockiej

Mogiły haremu[1] Poezye Adama Mickiewicza. T. 1. (1899) Sonety krymskie Adam Mickiewicz

Bajdary→

Zobacz też: wydanie z 1826 r.

[189]

IX. Mogiły haremu.^[2]

 MIRZA DO PIELGRZYMA.
 Tu z winnicy miłości niedojrzałe grona
Wzięto na stół Allaha; tu perełki wschodu,
Z morza uciech i szczęścia porwała za młodu
Trumna, koncha wieczności, do mrocznego łona.

 Skryła je niepamięci i czasu zasłona;
Nad niemi turban zimny błyszczy śród ogrodu^[3],
Jak buńczuk wojska cieniów, i ledwie u spodu
Zostały dłonią giaura^[4] wyryte imiona.

 O! wy, róże edeńskie! u czystości stoku
Odkwitnęły dni wasze pod wstydu liściami,
Na wieki zatajone niewiernemu oku.

 Teraz grób wasz spojrzenie cudzoziemca plami!...
Pozwalam mu — darujesz, o wielki proroku! —
On jeden z cudzoziemców poglądał ze łzami.

1. (Mogiły haremu). W rozkosznym ogrodzie, śród wysmukłych topoli i drzew morwowych, stoją grobowce z białego marmuru hanów i sułtanów, ich żon i krewnych; w poblizkich dwóch budowlach leżą trumny zwalone bez ładu: były one niegdyś bogato wybite; dziś sterczą nagie deski i szmaty całunu.
2. (Mogiły haremu). W rozkosznym ogrodzie, śród wysmukłych topoli i drzew morwowych, stoją grobowce z białego marmuru hanów i sułtanów, ich żon i krewnych; w poblizkich dwóch budowlach leżą trumny zwalone bez ładu: były one niegdyś bogato wybite; dziś sterczą nagie deski i szmaty całunu.
3. Muzułmanie nad grobami mężczyzn i niewiast stawią kamienne zawoje innego dla obu płci kształtu.
4. Giaur, poprawniej kiafir, znaczy niewierny. Tak muzułmanie nazywają chrześcijan.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Adam Mickiewicz.