Morze i wino (Liebert, 1925)
Morze i wino
KIEDY ustami memi Twe oczy otworzę!
Pocóż podróż daleka i głębokie morze?
Rzęsy jak ptaki lecą aż wieczor je znuży,
W powiekach nieba toną niby w płatkach róży.
Wtedy morze fal piersią wznosi się zmęczone,
Całuje gwiazdy lekko i bierze w ramiona
A ziemia, jak twe usta, brzoskwinią i winem
Napełnia welon nocy co z księżycem płynie.
Wiem, droga, że nas miłość łączy i rozwodzi,
Jak wino nas upaja i jak morze chłodzi.
Z naszych oczu, z ust biorąc odwieczną przyczynę —
Oczy tęsknią za morzem, a usta za winem.
