Na co mi wiersze moje, na co dźwięczne lutnie...

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Pierre de Ronsard
Tytuł	Na co mi wiersze moje, na co dźwięczne lutnie...
Pochodzenie	Szesnaście sonetów miłosnych: do Kassandry, do Maryi, do Heleny
Wydawca	Spółka Nakładowa „Fala”
Data wyd.	1922
Druk	Drukarnia Związkowa w Krakowie
Miejsce wyd.	Kraków
Tłumacz	Jan Mieczysławski
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały zbiór; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

XI.

Na co mi wiersze moje, na co dźwięczne lutnie,
Skoro noc i dzień zmieniam obyczaj i mowę,
By durnie kochać jedną piękną białogłowę?
O jakże miłość cierpieć każe nam okrutnie!

W sercu mem żal, płacz, boleść zwodzą z sobą kłótnie,
Nad tysiącem sonetów łamię sobie głowę —
I nie jestem kochany: gachy coraz nowe
Zajmują miejsce moje, a ja milczę smutnie.

Pełna sideł jest pani mej miłosna sztuka:
Mnie zaledwie podbiła, innego już szuka.
Gdym ku niej płonął, żar jej zdawał się ustawać,

Aż kiedym sam się wydał mniej rozmiłowanym,
Płonie znów ku mnie. Trzeba, żeby być kochanym,
Kochać mało, przyrzekać wiele — i udawać.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Pierre de Ronsard i tłumacza: Jan Mieczysławski.