Odejście syna marnotrawnego

Odejście syna marnotrawnego
Rainer Maria Rilke

Więc pójść sobie od tego całego splątania,
co nasze, lecz do nas nie należy,
co jak lustro w studni starej otchłaniach
odbija nas drżąco, wzrusza obraz świeży;
od tego wszystkiego, co jakby w cierniach
raz jeszcze na nas zawisło -- pójść sobie;
i to, i te,
których się już nie widziało
(tak w zwykłość popadli i codzienność)
naraz dostrzec: przez pogodę, łagodność,
z bliska i jak gdy się zaczynało;
i w przeczuciu ujrzeć -- bezosobowo
jak nad tymi cierpienie działało,
którzy dzieciństwem byli po koniec --:
A mimo to pójść sobie, dłoń z dłoni,
jakby ktoś bliznę rozdarł w nową ranę,
i pójść sobie: dokąd? Gdzieś tam w nieznane,
w kraj ciepły i niespokrewniony,
który dla działań tworząc kurtynę
obojętny będzie: ogród, ścian piony;
i pójść sobie: dlaczego? Bo pęd, bo moc,
Bo niecierpliwość, bo czekania noc,
bo niezrozumienie i nierozumność:
To na siebie przyjąć i do zabicia,
daremnie może, sensu dojść; od tego
umrzeć samotnie, nie wiedząc dlaczego --

Czy to jest wejście do nowego życia?

Informacje o tekście

Przekład może być udostępniony na innej licencji niż tekst oryginalny.

Oryginał

Tekst lub tłumaczenie polskie tego autora (tłumacza) jest własnością publiczną (public domain),
ponieważ prawa autorskie do tekstów wygasły (expired copyright).

Przekład

Udziela się zgody na kopiowanie, dystrybucję i/lub modyfikację tego tekstu na warunkach licencji GNU Free Documentation License w wersji 1.2 lub nowszej, opublikowanej przez Free Software Foundation.
Kopia tekstu licencji umieszczona została pod hasłem GFDL. Dostepne jest również jej polskie tłumaczenie.

Informacje o pochodzeniu tekstu możesz znaleźć w dyskusji tego tekstu.

Tekst udostępniony jest na licencji Creative Commons Attribution 2.5.
Dodatkowe informacje o autorach i źródle znajdują się na stronie dyskusji.