Pasożyt (Doyle)

English

>>> Dane tekstu >>>
Autor	Arthur Conan Doyle
Tytuł	Pasożyt
Tytuł orygin.	[1] – oryginał opowiadania Arthura Conan Doyle’a z 1894 roku.

I

24 marca. Wiosna jest już blisko. Za oknem mojego laboratorium wielki kasztanowiec pokryty jest wielkimi, kleistymi, gumowatymi pąkami, z których niektóre zaczęły już pękać w małe zielone łuski. ^[1] Spacerując alejkami, jest się świadomym bogatych, cichych sił natury działających wokół nas. Mokra ziemia pachnie owocowo i soczyście. Wszędzie widać zielone pędy. Gałązki są sztywne od soków, a wilgotne, ciężkie angielskie powietrze przesycone jest lekko żywicznym zapachem. Pąki w żywopłotach, jagnięta pod nimi – wszędzie trwa rozmnażanie!

Widzę to na zewnątrz i czuję wewnątrz. Mamy też swoją wiosnę, kiedy małe tętniczki rozszerzają się, limfa płynie szybszym strumieniem, gruczoły pracują ciężej, oczyszczając się i napinając. Każdego roku natura przestawia całą machinę. W tej chwili czuję ferment we krwi, a gdy chłodne słońce wpada przez okno, mógłbym tańczyć w nim jak komar. Mógłbym, gdyby tylko Charles Sadler nie przybiegł na górę, by dowiedzieć się, o co chodzi. Poza tym muszę pamiętać, że jestem profesorem Gilroyem. Stary profesor może sobie pozwolić na naturalność, ale gdy fortuna dała jedną z pierwszych katedr na uniwersytecie człowiekowi w wieku czterdziestu paru lat, musi on starać się konsekwentnie odgrywać swoją rolę.

Cóż za człowiek z Wilsona! Gdybym tylko potrafił włożyć w fizjologię tyle entuzjazmu, co on w psychologię, stałbym się co najmniej Claude'em Bernardem. Całe jego życie, dusza i energia dążą do jednego celu. Zasypia zestawiając swoje wyniki z minionego dnia i budzi się, aby zaplanować swoje badania na nadchodzący. A jednak poza wąskim kręgiem, który śledzi jego poczynania, otrzymuje za to tak mało uznania. Fizjologia jest uznaną nauką. Jeśli dodam choćby cegiełkę do tego gmachu, wszyscy to widzą i oklaskują. Wilson próbuje jednak wykopać fundamenty pod naukę przyszłości. Jego praca jest podziemna i nie jest widoczna. A jednak bez skrępowania kontynuuje ją, korespondując z setką półmaniaków w nadziei na znalezienie jednego wiarygodnego świadka, przesiewając setki kłamstw w poszukiwaniu szansy na zdobycie jednej drobiny prawdy, zestawiając stare książki, pochłaniając nowe, eksperymentując, wykładając, próbując rozpalić w innych płomienne zainteresowanie, które go pochłania. Jestem pełen podziwu i zachwytu, gdy o nim myślę, a jednak, gdy prosi mnie, abym przyłączył się do jego badań, jestem zmuszony powiedzieć mu, że w obecnym stanie są one mało atrakcyjne dla człowieka, który jest oddany nauce ścisłej. Gdyby mógł pokazać mi coś pozytywnego i obiektywnego, mógłbym ulec pokusie, by podejść do tego pytania od strony fizjologicznej. Tak długo, jak połowa jego tematów jest skażona szarlatanerią, a druga połowa histerią, my, fizjolodzy, musimy zadowolić się ciałem i pozostawić umysł naszym potomkom.

Bez wątpienia jestem materialistą. Agata mówi, że jestem materialistą. Mówię jej jej, że to doskonały powód, by skrócić nasze zaręczyny, ponieważ tak pilnie potrzebuję jej duchowości. A jednak mogę twierdzić, że jestem ciekawym przykładem wpływu edukacji na temperament, ponieważ z natury jestem, o ile sam siebie nie oszukuję, wysoce duchowym człowiekiem. ^[2] Byłem nerwowym, wrażliwym chłopcem, marzycielem, somnambulikiem, pełnym wrażeń i intuicji. Moje czarne włosy, ciemne oczy, szczupła, oliwkowa twarz, zwężające się palce, wszystko to jest charakterystyczne dla mojego prawdziwego temperamentu i sprawia, że eksperci tacy jak Wilson uważają mnie za swego. Ale mój mózg jest przesiąknięty dokładną wiedzą. Wyszkoliłem się, by zajmować się tylko faktami i dowodami. Domysły i fantazje nie mają miejsca w moim schemacie myślenia. Pokaż mi, co mogę zobaczyć za pomocą mojego mikroskopu, przeciąć skalpelem, zważyć na mojej wadze, a poświęcę całe życie na badanie tego. badaniu. Ale kiedy prosisz mnie o zbadanie uczuć, wrażeń, sugestii, prosisz mnie o zrobienie czegoś, co jest niesmaczne, a nawet demoralizujące. Odejście od czystego rozumu działa na mnie jak nieprzyjemny zapach lub muzyczny dysonans.

To wystarczający powód, dla którego niechętnie pójdę dziś wieczorem do profesora Wilsona. Mimo to czuję, że trudno byłoby mi wymigać się od zaproszenia bez wyraźnej niegrzeczności; a teraz, kiedy pani Marden i Agata idą, oczywiście nie poszedłbym, gdybym mógł. Ale wolałbym spotkać się z nimi gdzie indziej. Wiem, że Wilson wciągnąłby mnie w tę swoją mglistą półnaukę, gdyby tylko mógł. W swoim entuzjazmie jest całkowicie odporny na podpowiedzi i upomnienia. Nic, poza poważną kłótnią, nie sprawi, że zrozumie moją niechęć do całej tej sprawy. Nie mam wątpliwości, że ma jakiegoś nowego hipnotyzera, jasnowidza, medium lub naciągacza, którego zamierza nam pokazać, ponieważ nawet jego rozrywki są związane z jego hobby. W każdym razie będzie to gratka dla Agaty. Jest tym zainteresowana, tak jak kobiety zwykle są zainteresowane tym, co niejasne, mistyczne i nieokreślone.

10.50 rano. To moje prowadzenie dziennika jest, jak sądzę, wynikiem tego naukowego nawyku umysłu, o którym pisałem dziś rano. Lubię rejestrować wrażenia, gdy są świeże. Przynajmniej raz dziennie staram się określić własną pozycję mentalną. Jest to przydatny element autoanalizy i ma, jak sądzę, stabilizujący wpływ na charakter. Szczerze mówiąc, muszę przyznać, że mój własny potrzebuje usztywnienia, jakie mogę mu dać. Obawiam się, że mimo wszystko wiele z mojego neurotycznego temperamentu przetrwało i daleko mi do tej chłodnej, spokojnej precyzji, która charakteryzuje Murdocha czy Pratta– Haldane'a. W przeciwnym razie, dlaczego wygłupy, których byłem świadkiem dzisiejszego wieczoru, miałyby tak rozedrgać moje nerwy, że nawet teraz jestem roztrzęsiony? Pocieszam się jedynie tym, że ani Wilson, ani panna Penclosa, ani nawet Agata nie mogli wiedzieć o mojej słabości.

A co mnie tak podnieciło? Nic, albo tak niewiele, że gdy to opiszę, wyda mi się to niedorzeczne.

Mardenowie dotarli do Wilsona przede mną. W rzeczywistości przybyłem jako jeden z ostatnich i zastałem zatłoczony pokój. Ledwie zdążyłem zamienić słowo z panią Marden i Agatą, która wyglądała uroczo w bieli i różu, z błyszczącymi pszenicznymi kłosami we włosach, gdy Wilson szarpnął mnie za rękaw.

– Chcesz czegoś pozytywnego, Gilroy, – powiedział, odciągając mnie do kąta. – Mój drogi kolego, mam fenomen – fenomen!.

Powinienem być pod większym wrażeniem, gdybym nie słyszał tego samego wcześniej. Jego sangwiniczny duch zamienia każdego świetlika w gwiazdę.

– Tym razem nie ma mowy o dobrej wierze – powiedział, być może w odpowiedzi na błysk rozbawienia w moich oczach. – Moja żona zna ją od wielu lat. Oboje pochodzą z Trynidadu. Panna Penclosa była w Anglii tylko miesiąc lub dwa i nie zna nikogo spoza kręgu uniwersyteckiego, ale zapewniam cię, że rzeczy, które nam powiedziała, same w sobie wystarczą, aby potwierdzić jasnowidzenie na absolutnie naukowych podstawach. Nie ma nikogo takiego jak ona, amatora czy profesjonalisty. Przyjdź i zostań wprowadzony!

Nie lubię żadnego z tych handlarzy tajemnic, ale amatorów już najmniej. W przypadku płatnego artysty możesz go dopaść i zdemaskować, gdy tylko przejrzysz jego sztuczkę. On jest tam, aby cię oszukać, a ty jesteś tam, aby go odkryć. Ale co zrobić z przyjacielem żony gospodarza? Zapalisz nagle światło i zobaczysz, jak ukradkiem gra na banjo? A może rzucić koszenilą na jej wieczorową suknię, gdy skrada się z butelką fosforu i nadprzyrodzonym frazesem? Byłaby scena, a ty byłbyś postrzegany jako brutal. Masz więc do wyboru bycie nim lub oszukanym. Nie byłem w zbyt dobrym humorze, gdy szedłem za Wilsonem do damy. Nie można sobie wyobrazić kogoś mniej podobnego do mojego wyobrażenia o zachodnich Indianach. Była drobną, wątłą istotą, na oko po czterdziestce, o bladej, pociągłej twarzy i włosach w bardzo jasnym odcieniu kasztanu. Jej powierzchowność była niewyróżniająca się, a sposób bycia powściągliwy. W każdej grupie dziesięciu kobiet byłaby ostatnią, którą można by wybrać. Jej oczy były prawdopodobnie jej najbardziej niezwykłą, a także, jestem zmuszony powiedzieć, jej najmniej przyjemną cechą. Miały szary kolor – szary z odcieniem zieleni – a ich wyraz wydał mi się zdecydowanie podstępny. Zastanawiam się, czy wściekłość to właściwe słowo, czy może powinienem powiedzieć zawziętość? Po namyśle, koci wyraz twarzy byłby lepszy. Kula oparta o ścianę powiedziała mi to, co było boleśnie widoczne, gdy się podniosła: że jedna z jej nóg jest niesprawna.

Zostałem więc przedstawiony pannie Penclosie i nie umknęło mojej uwadze, że gdy padło moje imię, spojrzała na Agatę.

Wilson najwyraźniej był powiedział. I wkrótce, bez wątpienia, pomyślałem, ona poinformuje mnie za pomocą okultystycznych środków, że jestem zaręczony z młodą damą z pszenicznymi kłosami we włosach. Zastanawiałem się, ile jeszcze Wilson powiedział jej o mnie.

– Profesor Gilroy jest strasznym sceptykiem – powiedział – – mam nadzieję, panno Penclosa, że uda się pani go nawrócić.

Spojrzała na mnie przenikliwie.

– Profesor Gilroy ma rację, że jest sceptyczny, jeśli nie widział niczego przekonującego – powiedziała. – Powinnam była pomyśleć – dodała – – że sam byłbyś doskonałym obiektem.

– Do czego, mogę zapytać? – powiedziałem.

– Cóż, na przykład dla mesmeryzmu.

"Z mojego doświadczenia wynika, że hipnotyzerzy wybierają na swoich obiekty, tych którzy nie są zdrowi psychicznie. Wydaje mi się, że wszystkie ich wyniki są wypaczone przez fakt, że mają do czynienia z nienormalnymi organizmami.

– Która z tych kobiet ma według ciebie normalny organizm? – zapytała. – Chciałabym, żebyś wybrał tę, która wydaje ci się mieć najbardziej zrównoważony umysł. Powinniśmy powiedzieć, że dziewczyna w różu i bieli – panna Agata Marden, myślę, że tak się nazywa.

– Tak, powinienem przywiązywać wagę do wszelkich wyników uzyskanych od niej.

– Nigdy nie sprawdzałem, jak bardzo jest podatna na wpływy. Oczywiście niektórzy ludzie reagują znacznie szybciej niż inni. Mogę zapytać, jak daleko sięga twój sceptycyzm? Przypuszczam, że przyznaje się pan do hipnotycznego snu i siły sugestii.

– Niczego nie przyznaję, panno Penclosa.

– A niech mnie, myślałem, że nauka posunęła się dalej. Oczywiście, że nie wiem nic o naukowej stronie tego. Wiem tylko, co mogę zrobić. Widzisz na przykład tę dziewczynę w czerwieni, koło japońskiego słoika. Postaram się, żeby do nas przyszła. – Pochyliła się do przodu i upuściła wachlarz na podłogę. Dziewczyna okręciła się i podeszła do nas z pytającym wyrazem twarzy, jakby ktoś ją zawołał.

– Co o tym myślisz, Gilroy? – zawołał Wilson w swego rodzaju ekstazie.

Nie odważyłem się powiedzieć mu, co o tym myślę. Dla mnie było to najbardziej bezczelne i bezwstydne oszustwo, jakiego kiedykolwiek byłem świadkiem. Zmowa i sygnał były naprawdę zbyt oczywiste.

– Profesor Gilroy nie jest usatysfakcjonowany – powiedziała, spoglądając na mnie swoimi dziwnymi, małymi oczami. – Mój biedna wielbiciel powinien otrzymać uznanie za ten eksperyment. Cóż, musimy spróbować czegoś innego. Panno Marden, czy miałaby pani cokolwiek przeciw, żebym panią odpłynęła?” ^[3]

– Och, byłabym zachwycona! – zawołała Agata.

Do tego czasu całe towarzystwo zebrało się wokół nas w kręgu, mężczyźni w koszulach i kobiety w białych strojach, niektórzy przerażeni, inni krytyczni, jakby to było coś pomiędzy ceremonią religijną a zabawą zaklinacza. Czerwony aksamitny fotel został wepchnięty na środek, a Agata leżała w nim, lekko zarumieniona i drżąca z podniecenia. Widziałem to po wibracjach pszenicznych kłosów. Panna Penclosa podniosła się z fotela i stanęła nad nią, opierając się na kuli.

W kobiecie zaszła zmiana. Nie wydawała się już mała ani nieistotna. Z jej wieku ubyło dwadzieścia lat. Jej oczy błyszczały, na jej ziemistych policzkach pojawił się odcień koloru, a cała sylwetka nabrała kształtów. Nieraz widziałam, jak tępy, apatyczny chłopak w jednej chwili zmieniał się w energicznego i pełnego życia, gdy powierzano mu zadanie, nad którym czuł się panem. Spojrzała na Agatę z wyrazem twarzy, który odrzuciłem z głębi duszy – wyrazem, z jakim rzymska cesarzowa mogłaby patrzeć na klęczącego niewolnika. Następnie szybkim, rozkazującym gestem podniosła ręce i powoli opuściła je przed sobą.

Uważnie obserwowałem Agatę. Podczas trzech prób wydawała się być po prostu rozbawiona. Przy czwartej zaobserwowałem lekkie zaszklenie jej oczu, któremu towarzyszyło rozszerzenie źrenic. Przy szóstej pojawiło się przejściowe stężenie. Przy siódmej jej powieki zaczęły opadać. Przy dziesiątym jej oczy zostały zamknięte, a oddech wolniejszy i pełniejszy niż zwykle. Starałem się zachować naukowy spokój, ale ogarnęło mnie głupie, bezprzyczynowe poruszenie. Ufam, że udało mi się to ukryć, ale czułem się jak dziecko w ciemności. Nie mogłem uwierzyć, że wciąż jestem podatny na takie słabości.

– Jest w transie – powiedziała panna Penclosa.

– Ona śpi! – zawołałam.

– Obudź ją, więc!

Pociągnąłem ją za ramię i krzyknąłem jej do ucha. Mogła być martwa, ale nie robiło to na mnie wrażenia. Jej ciało leżało na aksamitnym krześle. Jej organy działały – serce, płuca. Ale jej dusza! Wymknęła się poza naszą świadomość. Dokąd się udała? Jaka siła ją usunęła? Byłem zdezorientowany i zakłopotany.

– To tyle, jeśli chodzi o hipnotyczny sen – powiedziała panna Penclosa. – Jeśli chodzi o sugestię, cokolwiek zasugeruję, panna Marden nieomylnie to zrobi, czy to teraz, czy po przebudzeniu z transu. Żądasz na to dowodu?

– Oczywiście – odpowiedziałem.

– Otrzymasz go. – Zobaczyłem uśmiech na jej twarzy, jakby uderzyła ją zabawna myśl. Pochyliła się i szepnęła mi na ucho do ucha jej obiektu. Agata, która była tak głucha na mnie, skinęła swą głową, jak słuchając.

– Obudź się! – zawołała panna Penclosa, gwałtownie stukając kulą o podłogę. Oczy otworzyły się, powoli znikała z nich zasłona, a dusza ponownie wyjrzała po dziwnym zaćmieniu.

Wyjechaliśmy wcześnie. Agata nie czuła się gorzej po tej dziwnej wycieczce, ale ja byłem zdenerwowany i roztrzęsiony, niezdolny do słuchania lub odpowiedzieć na potok komentarzy, które Wilson wylewał na moją korzyść. Kiedy żegnałem się z nią na dobranoc, panna Penclosa wsunęła mi do ręki kartkę papieru.

– Proszę mi wybaczyć, – powiedziała, – jeśli użyję środków, by przezwyciężyć pański sceptycyzm. Otwórz tę kartkę jutro o dziesiątej rano. To mały prywatna próba.

Nie potrafię sobie wyobrazić, co miała na myśli, ale notatka jest i należy ją otworzyć zgodnie z jej poleceniem. Boli mnie głowa, a na dziś napisałem już wystarczająco dużo. Śmiem twierdzić, że jutro to, co wydaje się tak niewytłumaczalne, nabierze zupełnie innego wymiaru. Nie poddam swoich przekonań bez walki.

25 marca. Jestem zdumiony, zdezorientowany. To jasne, że muszę ponownie rozważyć moją opinię w tej sprawie. Ale najpierw pozwolę sobie odnotować, co się wydarzyło.

Skończyłem śniadanie i przeglądałem kilka diagramów, którymi miał być zilustrowany mój wykład, kiedy weszła moja gosposia, aby powiedzieć mi, że Agata jest w moim gabinecie i chce się ze mną natychmiast zobaczyć. Spojrzałem na zegar i zobaczyłem, że jest dopiero wpół do dziewiątej.

Kiedy wszedłem do pokoju, stała na palenisku twarzą do mnie. Coś w jej pozie zmroziło mnie i powstrzymało słowa, które cisnęły mi się na usta. Jej zasłona była do połowy opuszczona, ale widziałem, że była blada, a jej wyraz twarzy był skrępowany.

– Austin, – powiedziała – – przyszłam ci powiedzieć, że nasze zaręczyny dobiegły końca.

Zachwiałem się. Wierzę, że dosłownie się zatoczyłem. Wiem, że że oparłem się o regał w poszukiwaniu wsparcia.

– Ale–ale–– jąkałam się. – To bardzo nagłe, Agato.

– Tak, Austin, przyszłam ci powiedzieć, że nasze zaręczyny dobiegły końca.

– Ale pewnie, – płakałem, – podasz mi jakiś powód! To jest niepodobne do ciebie, Agato. Powiedz mi jakim sposobem byłem wystarczająco nieszczęsny, by cię obrazić.

– Wszystko skończone, Austin.

– Ale dlaczego? Musisz się łudzić, Agato. Być może powiedziano ci o mnie coś nieprawdziwego. Albo źle zrozumiałaś coś, co ci powiedziałem. Powiedz mi tylko, o co chodzi, a jedno słowo może wszystko naprawić.

– Musimy uznać to wszystko za zakończone.

– Ale opuściłeś mnie wczoraj wieczorem bez cienia nieporozumienia. Co takiego mogło się wydarzyć w międzyczasie, że tak się zmieniłeś? To musiało być coś, co wydarzyło się zeszłej nocy. Przemyślałeś to i nie pochwaliłeś mojego zachowania. Czy to był mesmeryzm? Czy winiłeś mnie za to, że pozwoliłem tej kobiecie sprawować nad tobą władzę? Wiesz, że przy najmniejszym znaku powinienem był się wtrącić.

– To nie ma sensu, Austin. Wszystko skończone.

Jej głos był zimny i wyważony, a sposób bycia dziwnie formalny i twardy. Wydawało mi się, że jest absolutnie zdecydowana nie dać się wciągnąć w żadne kłótnie ani wyjaśnienia. Co do mnie, trzęsłem się ze wzburzenia i odwróciłem twarz na bok, tak bardzo wstydząc się, że ona widzi mój brak opanowania.

– Musisz wiedzieć, ile to dla mnie znaczy!” zawołałem. – To przekreślenie wszystkich moich nadziei i zrujnowanie mojego życia! Z pewnością nie wymierzysz mi takiej kary bez wysłuchania. Dasz mi znać, o co chodzi. Zastanów się, jak niemożliwe byłoby dla mnie, w jakichkolwiek okolicznościach, potraktowanie cię w ten sposób. Na miłość boską, Agato, daj mi znać, co zrobiłem!

Przeszła obok mnie bez słowa i otworzyła drzwi.

– To nie ma sensu, Austin – powiedziała. – – Musisz uznać nasze zaręczyny za zakończone. Chwilę później już jej nie było i zanim zdążyłem się otrząsnąć na tyle, by za nią podążyć, usłyszałem, jak zamykają się za nią drzwi do holu.

Pobiegłem do swojego pokoju, by zmienić płaszcz, z zamiarem pospieszenia do pani Marden, by dowiedzieć się od niej, jaka może być przyczyna mojego nieszczęścia. Byłem tak roztrzęsiony, że z trudem zasznurowałem buty. Nigdy nie zapomnę tych strasznych dziesięciu minut. Właśnie wkładałem płaszcz, gdy zegar na kominku wybił dziesiątą.

Dziesiąta! Skojarzyłem tę myśl z notatką panny Penclosy. Leżała przede mną na stole i otworzyłem ją. Była nabazgrana ołówkiem osobliwym, kanciastym pismem.

„ MÓJ DROGI PROFESORZE GILROY [napisano]: Proszę wybaczyć osobisty charakter próby, którą Panu przedstawiam. Profesor Wilson przypadkiem wspomniał o relacjach między Panem a moim obiektem z dzisiejszego wieczoru i przyszło mi do głowy, że nic nie mogłoby być dla Pana bardziej przekonujące, niż gdybym zasugerowała pannie Marden, aby zwróciła się do Pana o wpół do dziewiątej jutro rano i zawiesiła Pańskie zaręczyny na pół godziny. Nauka jest tak wymagająca, że trudno jest dać satysfakcjonującą próbę, ale jestem przekonana, że będzie to przynajmniej działanie, którego raczej nie zrobi z własnej woli. Zapomnij o czymkolwiek, co mogła powiedzieć, ponieważ tak naprawdę nie ma z tym nic wspólnego, i z pewnością nie będzie o tym pamiętać. Piszę tę notatkę, aby skrócić twój niepokój i błagam, abyś wybaczył mi chwilowe nieszczęście, które musiała wywołać moja sugestia.

– Z poważaniem;

– HELEN PENCLOSA.”

Naprawdę, kiedy przeczytałem notatkę, poczułem zbyt wielką ulgę, by się złościć. To była swoboda. Z pewnością była to wielka swoboda ze strony damy, którą spotkałem tylko raz. Ale przecież rzuciłem jej wyzwanie swoim sceptycyzmem. Mogło być, jak powiedziała, trochę trudno opracować próbę, która by mnie zadowoliła.

I zrobiła to. W tej kwestii nie mogło być żadnych wątpliwości. Dla mnie sugestia hipnotyczna została ostatecznie dowiedziona. Zajęła miejsce od tej pory jako jeden z faktów życia. To, że Agata, która ze wszystkich znanych mi kobiet ma najbardziej zrównoważony umysł, została sprowadzona do stanu automatyzmu, wydawało się pewne. Ktoś z daleka kierował nią tak, jak inżynier na brzegu może kierować torpedą Brennana. Druga dusza wkroczyła niejako do akcji, odepchnęła ją na bok i zawładnęła jej mechanizmem nerwowym, mówiąc: „Popracuję nad tym przez pół godziny”. Agata musiała być nieprzytomna, przychodząc i wracając. Czy w takim stanie mogłaby bezpiecznie poruszać się po ulicach? Założyłem kapelusz i pospieszyłem sprawdzić, czy wszystko z nią w porządku.

Tak, była w domu. Zaprowadzono mnie do salonu, gdzie zastałem ją siedzącą z książką na kolanach.

– Jesteś wczesnym gościem, Austin – powiedziała z uśmiechem.

– A ty jeszcze wcześniejszym – odpowiedziałem.

Wyglądała na zdziwioną. – Co masz na myśli? – zapytała.

– Nie byłeś dzisiaj poza domem?

– Nie, na pewno nie.

– Agato” – powiedziałem poważnie – czy zechciałabyś powiedzieć mi, co dokładnie robiłaś dziś rano?

Roześmiała się z mojej powagi.

– Przybrałeś swój profesjonalny wygląd, Austin. Zobacz, jak to jest być zaręczonym z człowiekiem nauki. Powiem ci jednak, choć nie mogę sobie wyobrazić, po co chcesz to wiedzieć. Wstałam o ósmej. Śniadanie zjadłem o wpół do. Przyszłam do tego pokoju dziesięć minut po dziewiątej i zacząłem czytać „Wspomnienia pani de Remusat”. W ciągu kilku minut zrobiłam Francuzce niemiły komplement, zasypiając nad jej stronicami, a panu, sir, bardzo pochlebny komplement, śniąc o panu. Minęło zaledwie kilka minut, odkąd się obudziłam.

– I znalazłeś się tam, gdzie byłeś wcześniej?

– A gdzie indziej miałbym się znaleźć?

– Czy mogłabyś mi powiedzieć, Agato, co ci się śniło o mnie? To naprawdę nie jest zwykła ciekawość z mojej strony.

– Miałam tylko niejasne wrażenie, że w to wszedłeś. Nie mogę przypomnieć sobie niczego konkretnego.

– Jeśli nie byłaś dzisiaj na zewnątrz, Agato, to jak to się stało, że twoje buty są zakurzone?

Na jej twarzy pojawił się wyraz bólu.

– Naprawdę, Austin, nie wiem, co się z tobą dzieje dzisiaj rano. Można by pomyśleć, że wątpisz w moje słowa. Jeśli moje buty są zakurzone, to oczywiście dlatego, że założyłam parę, której pokojówka nie wyczyściła.

Było całkowicie oczywiste, że nie wiedziała nic o tej sprawie, a ja pomyślałem, że mimo wszystko może lepiej, żebym jej nie oświecał. Mogłoby to ją przestraszyć i nie służyłoby żadnemu dobremu celowi. Nie powiedziałem więc nic więcej na ten temat i wkrótce potem wyszedłem, aby wygłosić swój wykład.

Ale jestem pod ogromnym wrażeniem. Mój horyzont naukowych możliwości nagle ogromnie się poszerzył. Nie dziwię się już demonicznej energii i entuzjazmowi Wilsona. Któż nie pracowałby ciężko, mając do dyspozycji ogromne, dziewicze pole? Nowy kształt jąderka lub drobna właściwość włókna mięśnia prążkowanego widziana pod obiektywem o średnicy 300 mm napełniały mnie radością. Jakże małostkowe wydają się takie badania w porównaniu z tymi, które uderzają w same korzenie życia i naturę duszy! Zawsze postrzegałem ducha jako produkt materii. Myślałem, że mózg wydziela umysł, tak jak wątroba żółć. Ale jak to możliwe, skoro widzę umysł pracujący z daleka a grający na materii jak muzyk na skrzypcach? Ciało nie daje więc początku duszy, ale jest raczej niewyszukanym instrumentem, za pomocą którego manifestuje się duch. Wiatrak nie wywołuje wiatru, a jedynie go sygnalizuje. Było to sprzeczne z całym moim nawykiem myślowym, a jednak było niezaprzeczalnie możliwe i warte zbadania.

A dlaczego miałbym tego nie zbadać? Widzę, że pod wczorajszą datą napisałem: – Gdybym widział coś pozytywnego i obiektywnego, mógłbym pokusić się o podejście do tego od strony fizjologicznej. Cóż, mam swoją próbę. Będę tak dobry, jak moje słowo. Jestem pewien, że to badanie będzie niezwykle interesujące. Niektórzy z moich kolegów mogą spojrzeć na to krzywo, ponieważ nauka jest pełna nieuzasadnionych uprzedzeń, ale jeśli Wilson ma odwagę swoich przekonań, ja również mogę sobie na to pozwolić. Pójdę do niego jutro rano – do niego i do panny Penclosy. Jeśli ona może pokazać nam tak wiele, jest prawdopodobne, że może pokazać nam jeszcze więcej.

II

26 marca. Wilson, tak jak się spodziewałem, był bardzo uradowany moim nawróceniem, a panna Penclosa również była umiarkowanie zadowolona z wyniku swojego eksperymentu. Dziwne, jaka z niej cicha, bezbarwna istota, chyba że korzysta ze swojej mocy! Nawet mówienie o niej dodaje jej kolorów i życia. Wydaje się być mną szczególnie zainteresowana. Nie mogę przestać obserwować, jak jej oczy podążają za mną po pokoju. Odbyliśmy bardzo interesującą rozmowę na temat jej własnych mocy. Równie dobrze można zapisać jej poglądy, choć oczywiście nie mogą one mieć żadnej naukowej wagi.

– Jesteś na samym marginesie tego tematu – powiedziała, gdy wyraziłem zdziwienie niezwykłym przykładem sugestii, który mi pokazała. „Nie miałam bezpośredniego wpływu na pannę Marden, kiedy do ciebie przyszła. Tego ranka nawet o niej nie myślałam. To, co zrobiłem, to nastawiłem jej umysł tak, jak mógłbym nastawić budzik zegara, aby o wskazanej godzinie samo się uruchomiło. Gdyby zasugerowano sześć miesięcy zamiast dwunastu godzin, byłoby tak samo.

– A gdyby zasugerowano zamordowanie mnie?

– Niechybnie by to zrobiła.

– Ależ to straszna moc! – zawołałem.

– To jest, jak mówisz, straszna moc – odpowiedziała z powagą – a im więcej o niej wiesz, tym straszniejsza ci się wydaje.

– Czy mogę zapytać – powiedziałem – co miałaś na myśli, mówiąc, że ta kwestia sugestii jest tylko na jej marginesie? Co uważasz za najważniejsze?

– Wolałabym ci nie mówić.

Byłem zaskoczony zdecydowaniem jej odpowiedzi.

– Rozumie pani – powiedziałem – że nie pytam z ciekawości, ale w nadziei, że znajdę jakieś naukowe wyjaśnienie faktów, które mi pani przedstawia.

– Szczerze mówiąc, profesorze Gilroy, – powiedziała, – wcale nie jestem zainteresowana nauką, ani nie obchodzi mnie, czy może ona sklasyfikować te moce.

– Ale miałam nadzieję––

– To zupełnie inna sprawa. Jeśli robisz z tego sprawę osobistą – powiedziała z najprzyjemniejszym uśmiechem – z przyjemnością powiem ci wszystko, co zechcesz wiedzieć. O co mnie pytałeś? O dalszych mocach. Profesor Wilson w nie nie wierzy, ale są one jak najbardziej prawdziwe. Na przykład operator może uzyskać całkowitą kontrolę nad swoim obiektem – zakładając, że jest on dobry. Bez żadnej wcześniejszej sugestii może zmusić go do zrobienia wszystkiego, co mu się podoba.

– Bez wiedzy obiektu?

– To zależy. Gdyby siła była silna, nie wiedziałby o tym więcej niż panna Marden, kiedy przyszła i tak cię przestraszyła. Albo, jeśli wpływ byłby słabszy, mógłby być świadomy tego, co robi, ale byłby całkiem niezdolny, by powstrzymać siebie od robienia tego.

– Czy w takim razie straciłby własną siłę woli?

– Zostałaby zastąpiona przez inną, silniejszą.

– Czy kiedykolwiek sama korzystałeś z tej mocy?

– Kilka razy.

– Czy zatem twoja własna wola jest tak silna?

– Cóż, to nie do końca od tego zależy. Wielu ma silną wolę, która nie daje się od siebie oderwać. Rzecz w tym, by mieć dar rzutowania jej na inną osobę i zastępowania tejże własnej. Odkryłam, że moc zmienia się w zależności od mojej siły i zdrowia.

– Praktycznie rzecz biorąc, wysyłasz swoją duszę do ciała innej osoby.

– Można to tak ująć.

– A co robi twoje własne ciało?

– Czuje jedynie ospałość.

– No dobrze, ale czy nie ma zagrożenia dla twojego zdrowia? – zapytałem.

– Może być trochę. Musisz uważać, aby nigdy nie pozwolić swojej świadomości całkowicie odejść; w przeciwnym razie możesz napotkać pewne trudności w odnalezieniu drogi powrotnej. Musisz zawsze utrzymywać połączenie. Obawiam się, że wyrażam się bardzo niewłaściwie, profesorze Gilroy, ale oczywiście nie wiem, jak ująć te rzeczy w naukowy sposób. Przedstawiam tylko własne doświadczenia i wyjaśnienia.

Cóż, czytam to teraz w wolnej chwili i dziwię się sobie! Czy to Austin Gilroy, człowiek, który wywalczył sobie drogę na szczyt dzięki swojej sile rozumowania i oddaniu faktom? Oto jestem poważnym sprzedawcą plotek kobiety, która mówi mi, jak jej dusza może być wyrzucana z jej ciała i jak, gdy leży w letargu, może kontrolować działania ludzi na odległość. Czy to akceptuję? Z pewnością nie. Musi to udowodnić i powtórzyć, zanim przyznam jej rację. Ale jeśli nadal jestem sceptykiem, to przynajmniej przestałem być szydercą. Tego wieczoru odbędziemy posiedzenie, a ona spróbuje, czy może wywrzeć na mnie jakikolwiek efekt hipnotyczny. Jeśli jej się to uda, będzie to doskonały punkt wyjścia dla naszego badania. Nikt nie będzie mógł oskarżyć mnie o współudział. Jeśli nie, musimy spróbować znaleźć kogoś, kto będzie podobny do żony Cezara. Wilson jest całkowicie odporny.

10 wieczorem. Wierzę, że jestem na progu epokowego badania. Mieć możliwość badania tych zjawisk od wewnątrz – mieć organizm, który zareaguje, a jednocześnie mózg, który doceni i skrytykuje – to z pewnością wyjątkowa zaleta. Jestem pewien, że Wilson oddałby pięć lat swojego życia, by być tak podatnym, jak ja się okazałem.

Nie było nikogo poza Wilsonem i jego żoną. Siedziałem z głową odchyloną do tyłu, a panna Penclosa, stojąc z przodu i nieco po lewej stronie, wykonywała te same długie, zamaszyste ruchy, jak z Agatą. Przy każdym z nich zdawało się, że uderza we mnie ciepły strumień powietrza i przeszywa mnie dreszczem i blaskiem od stóp do głów. Moje oczy były utkwione w twarzy panny Penclosy, ale w miarę jak na nią patrzyłem, jej rysy zdawały się rozmywać i zanikać. Byłem świadomy tylko jej własnych oczu, patrzących na mnie z góry, szarych, głębokich, nieodgadnionych. Powiększały się i powiększały, aż nagle zmieniły się w dwa górskie jeziora, ku którym zdawałem się spadać z przerażającą szybkością. Zadrżałem, a kiedy to zrobiłem, jakaś głębsza warstwa myśli podpowiedziała mi, że ten dreszcz odpowiadał stężeniu, które zaobserwowałem u Agaty. Chwilę później uderzyłem w powierzchnię jezior, teraz połączonych w jedno, i zszedłem pod wodę z mętlikiem w głowie i brzęczeniem w uszach. W dół, w dół, w dół, a potem z impetem znów w górę, aż ujrzałem jasne światło przebijające się przez zieloną wodę. Byłem już prawie na powierzchni, kiedy słowo „Pobudka!” zabrzmiało w mojej głowie i z impetem znalazłem się z powrotem w fotelu, z panną Penclosą opierającą się na kuli i Wilsonem z notatnikiem w ręku, zerkającym przez jej ramię. Nie pozostało po nich ani zmęczenie, ani ociężałość. Wręcz przeciwnie, choć od eksperymentu minęła zaledwie godzina, czuję się tak rozbudzony, że chętniej udaję się do gabinetu niż do sypialni. Widzę przed sobą całkiem sporo interesujących eksperymentów i nie mogę się doczekać, by je rozpocząć.

27 marca. Pusty dzień, ponieważ panna Penclosa idzie z Wilsonem i jego żoną do Suttonów. Zacząłem „Magnetyzm zwierzęcy” Bineta i Ferre. Cóż to za dziwne, głębokie wody! Wyniki, wyniki, wyniki – a przyczyna jest absolutną tajemnicą. To pobudza wyobraźnię, ale muszę się tego wystrzegać. Nie wyciągajmy żadnych wniosków ani dedukcji, lecz opierajmy się na solidnych faktach. WIEM, że trans hipnotyczny jest prawdziwy; WIEM, że sugestia hipnotyczna jest prawdziwa; WIEM, że sam jestem wrażliwy na tę siłę. Takie jest moje obecne stanowisko. Mam duży nowy notatnik, który będzie w całości poświęcony naukowym szczegółom.

Długa rozmowa z Agatą i panią Marden wieczorem o naszym małżeństwie. Uważamy, że wakacje (ich początek) byłyby najlepszym czasem na ślub. Dlaczego mielibyśmy zwlekać? Żałuję nawet tych kilku miesięcy. Mimo to, jak mówi pani Marden, jest wiele rzeczy do załatwienia.

28 marca. Ponownie zahipnotyzowany przez pannę Penclosę. Doświadczenie podobne jak poprzednio, z tą różnicą, że niewrażliwość pojawiła się szybciej. Temperatura pomieszczenia, ciśnienie barometryczne, puls i oddech zmierzone przez profesora Wilsona – patrz Notatnik A.

29 marca. Ponownie zahipnotyzowany. Szczegóły w notatniku A.

30 marca. Niedziela i pusty dzień. Szkoda mi przerywać nasze eksperymenty. Obecnie obejmują one jedynie objawy fizyczne, które towarzyszą lekkiej, całkowitej i skrajnej niewrażliwości. Później mamy nadzieję przejść do zjawisk sugestii i jasnowidzenia. Profesorowie zademonstrowali te rzeczy na kobietach w Nancy i Salpetriere. ^[4] Będzie to bardziej przekonujące, gdy kobieta zademonstruje to profesorowi, z drugim profesorem jako świadkiem. I to ja powinienem być obiektem – ja, sceptyk, materialista! Przynajmniej pokazałem, że moje oddanie nauce jest większe niż mojej osobistej konsekwentności. Odszczekiwanie naszych własnych słów jest największą ofiarą, jakiej prawda kiedykolwiek od nas wymaga.

Mój sąsiad, Charles Sadler, przystojny młody demonstrator anatomii, przyszedł dziś wieczorem, by zwrócić tom „Archiwów Virchowa”, który mu pożyczyłem. Nazywam go młodym, ale, w istocie rzeczy, jest jeden rok starszy niż ja.

– Rozumiem, Gilroy – powiedział – „że jesteś poddawany eksperymentom przez pannę Penclosę.

– Cóż, – kontynuował, kiedy to przyznałem, „na twoim miejscu nie pozwoliłbym na to. Pomyślisz, że jestem bardzo impertynencki, bez wątpienia, ale mimo to czuję się w obowiązku doradzić ci, nie mieć z nią więcej do czynienia.

Oczywiście zapytałem go dlaczego.

– Jestem w takim położeniu, że nie mogę wchodzić w szczegóły tak swobodnie, jakbym chciał, – powiedział – Panna Penclosa jest przyjaciółką mojej przyjaciółki, a moje położenie jest delikatna. Mogę powiedzieć tylko tyle, że sam byłem przedmiotem niektórych eksperymentów tej kobiety i że pozostawiły one w moim umyśle bardzo nieprzyjemne wrażenie.

Nie mógł oczekiwać, że mnie to zadowoli, więc usilnie próbowałem wydobyć z niego coś bardziej konkretnego, ale bezskutecznie. Czy można sobie wyobrazić, że mógłby być zazdrosny o to, że go zastąpiłem? A może jest jednym z tych ludzi nauki, którzy czują się osobiście zranieni, gdy fakty są sprzeczne z ich z góry przyjętymi opiniami? Nie może poważnie przypuszczać, że z powodu jego niejasnych pretensji mam porzucić serię eksperymentów, które zapowiadają się tak owocnie. Wydawał się być zirytowany lekkim sposobem, w jaki potraktowałem jego mroczne ostrzeżenia i rozstaliśmy się z lekkim chłodem po obu stronach.

31 marca. Zahipnotyzowany przez pannę P.

1 kwietnia. Zahipnotyzowany przez pannę P. (Notatnik A.)

2 kwietnia. Zahipnotyzowany przez pannę P. (wykres sfigmograficzny wykonany przez profesora Wilsona).

3 kwietnia. Możliwe, że ten kurs mesmeryzmu może być nieco próbą dla ogólnej konstytucji. Agata mówi, że jestem szczuplejszy i ciemniejszy pod oczami. Jestem świadomy nerwowej drażliwości, której wcześniej u siebie nie zaobserwowałem. Na przykład najmniejszy hałas sprawia, że zaczynam się denerwować, a głupota ucznia wywołuje u mnie irytację zamiast rozbawienia. Agata chce, żebym przestał, ale mówię jej, że każdy kierunek studiów jest próbą i że nigdy nie można osiągnąć rezultatu bez zapłacenia za to pewnej ceny. Kiedy zobaczy sensację, jaką może wywołać mój nadchodzący artykuł na temat „Relacji między umysłem a materią", zrozumie, że jest to warte odrobiny nerwów. Nie zdziwiłbym się, gdybym dostał za to F. R. S. ^[5]

Wieczorem znów byłem zahipnotyzowany. Efekt jest teraz szybszy, a subiektywne wizje są mniej wyraźne. Prowadzę pełne notatki z każdego seansu. Wilson wyjeżdża do miasta na tydzień lub dziesięć dni, ale nie będziemy przerywać eksperymentów, których wartość zależy w równym stopniu od moich wrażeń, jak i od jego obserwacji.

4 kwietnia. Muszę mieć się na baczności. Do naszych eksperymentów wkradła się komplikacja, której się nie spodziewałem. W moim zapale do naukowych faktów byłem głupio ślepy na ludzkie relacje między panną Penclosą a mną. Mogę tu napisać to, czego nie powiedziałbym żywej duszy. Nieszczęśliwa kobieta wydaje się być do mnie przywiązana.

Nie powinienem mówić takich rzeczy, nawet w zaciszu mojego intymnego dziennika, gdyby nie doszło do tego, że nie można tego zignorować. Przez jakiś czas, – to znaczy przez ostatni tydzień – pojawiały się oznaki, które odsuwałem na bok i o których nie chciałem myśleć. Jej ożywienie, gdy przychodziłem, jej przygnębienie, gdy odchodziłem, jej zapał, bym przychodził często, wyraz jej oczu, ton jej głosu – starałem się myśleć, że one nic nie znaczą i być może są tylko jej żarliwą zachodnioindyjską manierą. Ale zeszłej nocy, gdy obudziłem się z hipnotycznego snu, wyciągnąłem rękę, nieświadomie, mimowolnie, i chwyciłem ją. Kiedy w pełni doszedłem do siebie, siedzieliśmy z zamkniętymi oczami, a ona patrzyła na mnie z wyczekującym uśmiechem. A najstraszniejsze było to, że czułem się zmuszony powiedzieć to, czego ode mnie oczekiwała. Jakimż zakłamanym nieszczęśnikiem musiałem być! Jakże nienawidziłbym siebie dzisiaj, gdybym uległ pokusie tamtej chwili! Ale, dzięki Bogu, byłem na tyle silny, by poderwać się i pospiesznie opuścić pokój. Obawiam się, że byłem niegrzeczny, ale nie mogłem, nie, NIE MOGŁEM, zaufać sobie jeszcze przez chwilę. Ja, dżentelmen, człowiek honoru, zaręczony z jedną z najsłodszych dziewcząt w Anglii – a jednak w chwili bezrozumnej namiętności prawie wyznałem miłość tej kobiecie, której prawie nie znam. Jest znacznie starsza ode mnie i jest kaleką. To potworne, odrażające; a jednak impuls był tak silny, że gdybym pozostał jeszcze minutę w jej obecności, popełniłbym samobójstwo. Co to było? Muszę uczyć innych, jak działa nasz organizm, a co sam o nim wiem? Czy było to nagłe wyhodowanie jakiejś pośledniejszej warstwy w mojej naturze – brutalny, prymitywny instynkt, który nagle się ujawnił? Mógłbym prawie uwierzyć w opowieści o opętaniu przez złe duchy, tak przemożne było to uczucie.

Cóż, ten incydent stawia mnie w bardzo niefortunnej sytuacji. Z jednej strony niechętnie porzucam serię eksperymentów, które zaszły już tak daleko i obiecują tak wspaniałe rezultaty. Z drugiej strony, jeśli ta nieszczęsna kobieta zapałała do mnie uczuciem–– Ale z pewnością nawet teraz musiałem popełnić jakiś ohydny błąd. Ona, w jej wieku i z jej deformacją! To niemożliwe. A potem dowiedziała się o Agacie. Zrozumiała, w jakim jestem położeniu. Uśmiechnęła się chyba tylko z rozbawienia, gdy oszołomiony chwyciłem ją za rękę. To mój na wpół oszołomiony mózg nadał temu znaczenie i rzucił się z taką zwierzęcą szybkością, by mu sprostać. Chciałbym móc przekonać samego siebie, że tak rzeczywiście tak było. Ogólnie rzecz biorąc, być może najmądrzejszym planem byłoby odłożenie innych eksperymentów do powrotu Wilsona. Napisałem więc list do panny Penclosy, nie czyniąc aluzji do wczorajszego wieczoru, ale informując, że natłok pracy zmusi mnie do przerwania naszych spotkań na kilka dni. Odpowiedziała dość formalnie, że jeśli zmienię zdanie, znajdę ją w domu o zwykłej porze.

10 wieczorem. No proszę, jaka ze mnie marionetka! Ostatnio poznaję siebie coraz lepiej, a im więcej wiem, tym niżej upadam we własnej ocenie. Z pewnością nie zawsze byłem taki słaby. O czwartej powinienem był się uśmiechnąć, gdyby ktoś mi powiedział, że pójdę dziś wieczorem do panny Penclosy, a tymczasem o ósmej byłem jak zwykle pod drzwiami Wilsona. Nie wiem, jak to się stało. Przypuszczam, że to wpływ przyzwyczajenia. Być może zapanował szał na mesmeryzm, podobnie jak szał na opium, a ja padłem jego ofiarą. Wiem tylko, że kiedy pracowałem w swoim gabinecie, stawałem się coraz bardziej niespokojny. Wierciłem się. Martwiłem się. Nie mogłem skoncentrować myśli na leżących przede mną dokumentach. Aż w końcu, niemal nie zdając sobie sprawy z tego, co robię, chwyciłam kapelusz i pospieszyłam na umówione spotkanie.

Mieliśmy interesujący wieczór. Pani Wilson była obecna przez większość czasu, co zapobiegło zakłopotaniu, które przynajmniej jedno z nas musiało odczuwać. Panna Penclosa zachowywała się tak samo jak zwykle i nie wyraziła zdziwienia, że przyszedłem pomimo mojej notatki. W jej zachowaniu nie było nic, co wskazywałoby, że wczorajszy incydent wywarł na niej jakiekolwiek wrażenie, więc jestem skłonny mieć nadzieję, że go przeceniłem.

6 kwietnia (wieczór). Nie, nie, nie, nie przeceniłem tego. Nie mogę dłużej ukrywać przed samym sobą, że ta kobieta zapałała do mnie uczuciem. To potworne, ale prawdziwe. Znowu tej nocy obudziłem się z hipnotycznego transu, by znaleźć moją dłoń w jej dłoni i cierpieć z powodu tego odrażającego uczucia, które każe mi porzucić mój honor, moją karierę, wszystko, ze względu na to stworzenie, które, jak wyraźnie widzę, gdy jestem z dala od jej wpływu, nie posiada ani jednego z powabów na świecie. Ale kiedy jestem blisko niej, nie czuję tego. Ona budzi we mnie coś złego, coś, o czym wolałbym nie myśleć. Paraliżuje też moją lepszą naturę w chwili, gdy pobudza moją gorszą. Zdecydowanie przebywanie w jej pobliżu nie jest dla mnie dobre.

Ostatnia noc była gorsza niż poprzednia. Zamiast latać, właściwie siedziałem przez jakiś czas z ręką w jej dłoni, rozmawiając z nią na najbardziej intymne tematy. Rozmawialiśmy między innymi o Agacie. O czym mogłem śnić? Panna Penclosa powiedziała, że jest konwencjonalna, a ja się z nią zgodziłem. Raz czy dwa wypowiedziała się o niej w lekceważący sposób, a ja nie zaprotestowałam. Cóż ze mnie była za kreatura!

Choć okazałem się słaby, wciąż jestem wystarczająco silny, by położyć temu kres. To się więcej nie powtórzy. Mam dość rozsądku, by uciekać, gdy nie mogę walczyć. Od tego niedzielnego wieczoru nigdy więcej nie będę siedzieć z panną Penclosą. Nigdy! Niech eksperymenty się skończą, niech badania dobiegną końca; każda rzecz jest lepsza niż stawienie czoła tej potwornej pokusie, która ciągnie mnie tak nisko. Nie powiedziałem nic pannie Penclosie, ale po prostu będę trzymał się z daleka. Potrafi podać powód bez żadnych moich słów.

7 kwietnia. Trzymałem się z daleka, jak powiedziałem. Szkoda rujnować tak interesujące badanie, ale jeszcze większą szkodą byłoby zrujnowanie moje życie, a WIEM, że nie mogę ufać samemu sobie z tą kobietą.

11 wieczorem. Boże dopomóż! Co się ze mną dzieje? Czy ja oszalałem? Postaram się zachować spokój i rozsądek. Przede wszystkim powinienem opisać dokładnie, co się wydarzyło.

Była prawie ósma, kiedy napisałem wersy, od których zaczyna się ten dzień. Czując się dziwnie niespokojnie, opuściłem swój pokój i poszedłem spędzić wieczór z Agatą i jej matką. Obie zauważyły, że jestem blady i przygarbiony. Około dziewiątej przyszedł profesor Pratt-Haldane i rozegraliśmy partyjkę wista. Usilnie starałem się skupić uwagę na kartach, ale uczucie niepokoju narastało i narastało, aż uznałem, że nie da się z nim walczyć. Po prostu NIE MOGŁEM usiedzieć spokojnie przy stole. W końcu, w samym środku rozdania, rzuciłem karty i z jakimiś niespójnymi przeprosinami, że jestem umówiony, wybiegłem z pokoju. Jak we śnie mam niejasne wspomnienie gnania przez korytarz, zerwania kapelusza ze stojaka i zatrzaśnięcia za sobą drzwi. Podobnie jak we śnie, mam wrażenie podwójnej linii lamp gazowych, a moje obryzgane buty mówią mi, że musiałem biec środkiem drogi. Wszystko było zamglone, dziwne i nienaturalne. Dotarłem do domu Wilsona, zobaczyłem panią Wilson i pannę Penclosę. Prawie nie pamiętam, o czym rozmawialiśmy, ale pamiętam, że panna P. potrząsnęła głową swojej kuli w żartobliwy sposób i oskarżyła mnie o spóźnienie i utratę zainteresowania naszymi eksperymentami. Nie było hipnotyzmu, ale zostałem jakiś czas i dopiero co wróciłem.

Mój mózg jest teraz całkiem czysty i mogę przemyśleć to, co się wydarzyło. Absurdem jest przypuszczać, że to tylko słabość i siła przyzwyczajenia. Próbowałem to wyjaśnić w ten sposób poprzedniej nocy, ale to już nie wystarczy. To coś znacznie głębszego i straszniejszego. Kiedy siedziałem przy stoliku do wista u Mardenów, zostałem odciągnięty, jakby zarzucono na mnie pętlę ze sznura. Nie mogę już dłużej ukrywać tego przed sobą. Ta kobieta trzyma mnie w kleszczach. Jestem w jej szponach. Muszę jednak zachować rozsądek i zastanowić się, co najlepiej zrobić.

Ależ byłem ślepym głupcem! W moim entuzjazmie dla moich badań wszedłem prosto do dołu, chociaż leżał on przede mną. Czyż sama mnie nie ostrzegała? Czy nie powiedziała mi, jak mogę przeczytać w moim własnym dzienniku, że kiedy zdobędzie władzę nad obiektem, może zmusić go do spełnienia jej woli? I zdobyła tę władzę nade mną. W tej chwili jestem na każde zawołanie tego stworzenia o kuli. Muszę przyjść, kiedy ona zechce. Muszę robić to, co ona chce. Co najgorsze, muszę czuć się tak, jak ona chce. Nienawidzę jej i boję się jej, ale gdy jestem pod jej urokiem, bez wątpienia może sprawić, że ją pokocham.

Jest więc pewna pociecha w myśli, że te wstrętne impulsy za które się obwiniałem, tak naprawdę wcale nie pochodzą ode mnie. Wszystkie one pochodzą od niej, choć wtedy nie mogłem tego przypuszczać. Czuję się czystszy i lżejszy dzięki tej myśli.

8 kwietnia. Tak, teraz, w biały dzień, pisząc na chłodno i mając czas na refleksję, jestem zmuszony potwierdzić wszystko, co napisałem w moim dzienniku zeszłej nocy. Jestem w okropnej sytuacji, ale przede wszystkim nie mogę stracić głowy. Muszę przeciwstawić mój intelekt jej mocom. W końcu nie jestem głupią kukiełką, która tańczy na końcu sznurka. Mam energię, rozum, odwagę. Mimo wszystkich jej diabelskich sztuczek mogę ją pokonać. Mogę? Muszę, bo co się ze mną stanie?

Spróbuję to rozsądzić! Ta kobieta, według jej własnego wyjaśnienia, może zdominować mój układ nerwowy. Może przenieść się do mojego ciała i przejąć nad nim kontrolę. Ma pasożytniczą duszę; tak, jest pasożytem, potwornym pasożytem. Wkrada się do mojego ciała tak, jak krab pustelnik do muszli Zwójki. Jestem bezsilny, co mogę zrobić? Mam do czynienia z siłami, o których nic nie wiem. I nie mogę nikomu powiedzieć o moich kłopotach. Uznali by mnie za szaleńca. Z pewnością, gdyby sprawa wyszła na jaw za granicą, uniwersytet stwierdziłby, że nie potrzebuje nawiedzanego przez diabła profesora. I Agata! Nie, nie, muszę zmierzyć się z tym sam.

III

Czytam swoje notatki z tego, co powiedziała ta kobieta, kiedy mówiła o swoich mocach. Jest jeden punkt, który napawa mnie przerażeniem. Zasugerowała, że gdy wpływ jest niewielki, obiekt wie, co robi, ale nie może się kontrolować, natomiast jeśli jest silnie wywierany, jest całkowicie nieprzytomny. Zawsze wiedziałem, co robię, choć ostatniej nocy mniej niż przy poprzednich okazjach. Wydaje się to oznaczać, że jeszcze nigdy nie wywarła na mnie pełnej mocy. Czy kiedykolwiek wcześniej mężczyzna był w takim stanie?

Być może tak, i to bardzo blisko mnie. Charles Sadler musi coś o tym wiedzieć! Jego niejasne słowa ostrzeżenia nabrały teraz znaczenia. Och, gdybym tylko posłuchał go wtedy, zanim przez te powtarzające się posiedzenia pomogłem wykuć ogniwa wiążącego mnie łańcucha! Ale zobaczę się z nim dzisiaj. Przeproszę go za to, że tak lekceważąco potraktowałem jego ostrzeżenie. Zobaczę, czy będzie w stanie mi doradzić.

4-ta wieczorem. Nie, on nie może. Rozmawiałem z nim i okazał takie zaskoczenie pierwszymi słowami, w których próbowałem wyrazić swój niewypowiedziany sekret, że nie poszedłem dalej. O ile mogę się domyślić (raczej na podstawie wskazówek i wniosków niż jakichkolwiek oświadczeń), jego własne doświadczenie ograniczało się do kilku słów lub spojrzeń, takich jak te, które ja sam zniosłem. Jego porzucenie panny Penclosy jest samo w sobie znakiem, że nigdy tak naprawdę nie był w jej sidłach. Och, gdyby tylko wiedział o swojej ucieczce! Musi za to podziękować swojemu flegmatycznemu saksońskiemu temperamentowi. Jestem czarnowłosy i celtycki, ^[6] a szpon tej wiedźmy tkwi głęboko w moich nerwach. Czy kiedykolwiek się z nich wydostanę? Czy kiedykolwiek będę tym samym człowiekiem, którym byłem jeszcze dwa tygodnie temu?

Niech się zastanowię, co powinienem zrobić. Nie mogę opuścić uniwersytetu w środku semestru. Gdybym był wolny, mój kierunek byłby oczywisty. Powinienem zacząć od razu i podróżować po Persji. Ale czy pozwoliłaby mi zacząć? I czy jej wpływy nie mogłyby dosięgnąć mnie w Persji i sprowadzić z powrotem w pobliże jej kuli? Mogę poznać granice tej piekielnej mocy tylko poprzez moje własne gorzkie doświadczenie. Będę walczył, walczył i walczył – i cóż więcej mogę zrobić?

Dobrze wiem, że około ósmej wieczorem dopadnie mnie pragnienie jej towarzystwa, ten gwałtowny niepokój. Jak mam to przezwyciężyć? Co mam zrobić? Muszę uniemożliwić sobie opuszczenie pokoju. Zamknę drzwi i wyrzucę klucz przez okno. Ale co mam zrobić rano? Mniejsza o poranek. Muszę za wszelką cenę zerwać ten łańcuch, który mnie trzyma.

9 kwietnia. Zwycięstwo! Poradziłem sobie znakomicie! O siódmej wieczorem nocy pospiesznie zjadłem kolację, a następnie zamknąłem się w sypialni i wyrzuciłem klucz do ogrodu. Wybrałem wesołą powieść i leżałem w łóżku przez trzy godziny, próbując ją przeczytać, ale tak naprawdę w okropnym stanie lęku, spodziewając się w każdej chwili, że uświadomię sobie impuls. Nic takiego jednak nie nastąpiło i obudziłem się rano z uczuciem, że mroczny koszmar został ze mnie zdjęty. Być może istota zdała sobie sprawę z tego, co zrobiłem i zrozumiała, że nie ma sensu próbować na mnie wpływać. W każdym razie pokonałem ją raz, a skoro udało mi się raz, to uda mi się i drugi.

Najgorzej było z kluczem z rana. Na szczęście na dole był ogrodnik i poprosiłem go, żeby go podrzucił. Bez wątpienia myślał, że go upuściłem. Prędzej drzwi i okna będą pozakręcane, a sześciu krzepkich mężczyzn przytrzyma mnie w łóżku, niż poddam się takiemu traktowaniu.

Po południu otrzymałem wiadomość od pani Marden z prośbą, bym się z nią spotkał. W każdym razie zamierzałem to zrobić, ale nie spodziewałem się, że czekają na mnie złe wieści. Wygląda na to, że Armstrongowie, wobec których Agata ma oczekiwania, mają wrócić do domu z Adelajdy na Aurorze i że napisali do pani Marden, aby spotkała się z nimi na mieście. Prawdopodobnie nie będzie ich przez miesiąc lub sześć tygodni, a ponieważ Aurora ma przybyć w środę, muszą wyruszyć natychmiast – jutro, jeśli będą gotowi na czas. Pocieszam się tym, że kiedy znów się spotkamy, nie będzie już więcej rozłąki między Agatą a mną.

– Chcę, żebyś zrobiła jedną rzecz, Agato, – powiedziałem, gdy zostaliśmy sami. Razem. – Jeśli spotkasz pannę Penclosę, czy to w mieście, czy tutaj, musisz mi obiecać, że nigdy więcej nie pozwolisz jej się zahipnotyzować.

Agata otworzyła oczy.

– Przecież jeszcze niedawno mówiłeś, jakie to wszystko jest interesujące i jak bardzo jesteś zdeterminowany, by dokończyć swoje eksperymenty.

– Wiem, ale od tego czasu zmieniłem zdanie.

– I nie będziesz już tego robić?

– Nie.

– Tak się cieszę, Austin. Nie możesz sobie wyobrazić, jaki ostatnio byłeś blady i zmęczony. To była naprawdę nasza główna obiekcja co do wyjazdu do Londynu, ponieważ nie chcieliśmy cię zostawiać, gdy byłeś tak przygnębiony. Od czasu do czasu dziwnie się zachowujesz, zwłaszcza tej nocy, gdy zostawiłeś biednego profesora Pratt-Haldane'a, by udawał statystę. Jestem przekonana, że te eksperymenty bardzo źle wpływają na twoje nerwy.

– Też tak myślę, kochanie.

– A także dla nerwów panny Penclosy. Słyszałaś, że jest chora?

– Nie.

– Pani Wilson powiedziała nam to wczoraj wieczorem. Opisała to jako gorączkę nerwową. Profesor Wilson wraca w tym tygodniu i oczywiście pani Wilson bardzo zależy na tym, by panna Penclosa wyzdrowiała do tego czasu, ponieważ ma on spory program eksperymentów, które chce przeprowadzić.

Cieszyłem się z obietnicy Agaty, bo wystarczyło, że ta kobieta trzymała jedno z nas w garści. Z drugiej strony zaniepokoiła mnie wiadomość o chorobie panny Penclosy. To raczej umniejszać zwycięstwo, które zdawałem się odnieść zeszłej nocy. Pamiętam, że powiedziała, że utrata zdrowia wpływa na jej moc. Być może dlatego tak łatwo mi poszło. Cóż, muszę podjąć te same środki ostrożności dziś w nocy i zobaczyć, co z tego wyniknie. Jestem przerażony jak dziecko, gdy o niej myślę.

10 kwietnia. Wczoraj wieczorem wszystko poszło bardzo dobrze. Rozbawiła mnie mina ogrodnika, kiedy rano znów musiałam go zawołać i poprosić by rzucił mi klucz. Zyskam sławę pośród służących, jeżeli tego rodzaju rzeczy będą następowały. Ale najważniejsze jest to, że zostałem w swoim pokoju, nie mając najmniejszej ochoty go opuszczać. Wierzę, że otrząsnąłem się z tej niesamowitej więzi – a może jest tak tylko dlatego, że moc kobiety jest w stanie zawieszenia, dopóki nie odzyska sił? Mogę tylko modlić się o najlepsze.

Mardenowie wyjechali dziś rano, a jasność wydaje się zniknęła z wiosennego słońca. A jednak jest ono bardzo piękne, gdy lśni na zielonych kasztanach naprzeciwko moich okien i dodaje odrobinę radości ciężkim, zmatowiałym od porostów murom starych kolegiów. Jakże słodka, łagodna i kojąca jest Natura! Kto by pomyślał, że czają się w niej tak nikczemne siły, tak odrażające możliwości! Oczywiście rozumiem, że ta straszna rzecz, która się we mnie pojawiła, nie jest ani nadprzyrodzona, ani nawet nadnaturalna. Nie, to naturalna siła, której ta kobieta może użyć, a o której społeczeństwo nie wie. Sam fakt, że odpływa wraz z jej siłą, pokazuje, jak bardzo podlega prawom fizyki. Gdybym miał czas, mógłbym zbadać to do głębi i położyć ręce na odtrutce na to. Ale nie można ujarzmić tygrysa, gdy jest się w jego szponach. Możesz tylko próbować się odeń wywinąć. Ach, kiedy patrzę w szybę i widzę własne ciemne oczy i wyrazistą hiszpańską twarz, tęsknię za rozpryskiem witriolu lub atakiem ospy. Jedno lub jedno lub drugie mogło uratować mnie przed tym nieszczęściem.

Jestem skłonny myśleć, że mogę mieć kłopoty tej nocy. Są dwie rzeczy, które sprawiają, że się tego obawiam. Po pierwsze, spotkałem na ulicy panią Wilson, która powiedziała mi, że panna Penclosa czuje się lepiej, choć wciąż jest słaba. W głębi serca pragnę, by ta choroba była jej ostatnią. Po drugie, profesor Wilson wraca za dzień lub dwa, a jego obecność będzie dla niej ograniczeniem. Nie obawiałbym się naszych rozmów, gdyby była obecna trzecia osoba. Z obu tych powodów przeczuwam kłopoty dzisiejszej nocy i podejmę takie same środki ostrożności jak poprzednio.

10 kwietnia. Nie, dzięki Bogu, wszystko poszło dobrze zeszłej nocy. Naprawdę nie mogłem stawić znowu czoła ogrodnikowi. Zamknąłem drzwi i wsunąłem klucz, tak, że musiałam poprosić pokojówkę, żeby mnie wypuściła. rano. Ale ten środek ostrożności nie był potrzebny, bo nie miałam ochoty w ogóle wychodzić. Trzy wieczory z rzędu w domu! Z pewnością zbliżam się do końca moich kłopotów, bo Wilson wróci do domu dziś albo jutro. Mam mu powiedzieć o tym, przez co przeszedłem, czy nie? Jestem przekonany, że nie spotkałbym się z najmniejszym współczuciem z jego strony. Spojrzałby na mnie jak na interesujący przypadek i przeczytał o mnie referat na następnym spotkaniu Towarzystwa Psychicznego, w którym poważnie omówiłby możliwość, że jestem świadomym kłamcą, i rozważyłby to w zestawieniu z szansami, że jestem we wczesnym stadium obłędu. Nie, Wilson mnie nie pocieszy.

Czuję się we wspaniałej kondycji i dobrze. Chyba nigdy nie wykładałem ze świetniejszym nastrojem. Gdybym tylko mógł pozbyć się tego cienia z mojego życia, jakże byłbym szczęśliwy! Młody, dość zamożny, w czołówce mojej profesji, zaręczony z piękną i czarującą dziewczyną – czyż nie mam wszystkiego, o co mężczyzna może prosić? Martwi mnie tylko jedna rzecz, ale jakaż to rzecz!

Północ. Oszaleję. Tak, to będzie koniec tego. Oszaleję. Jestem już niedaleko tego teraz. Głowa mi pulsuje, gdy opieram ją na gorącej dłoni. Cały drżę jak przerażony koń. Cóż to była za noc! A jednak mam też powody do zadowolenia.

Ryzykując, że stanę się pośmiewiskiem własnego sługi, ponownie wsunąłem klucz pod drzwi, zamykając się na noc. Potem, uznając, że jest zbyt wcześnie, by iść spać, położyłem się w ubraniu i zacząłem czytać jedną z powieści Dumasa. Nagle zostałem pochwycony i ściągnięty z kanapy. Tylko w ten sposób mogę opisać obezwładniającą naturę siły, która mnie dopadła. Rzuciłem się na kołdrę. Przylgnąłem do drewnianej konstrukcji. Wydaje mi się, że krzyczałem w szale. To wszystko było bezużyteczne, beznadziejne. MUSIAŁEM iść. Nie było innego wyjścia. Tylko na początku stawiałem opór. Siła wkrótce stała się na to zbyt przemożna. Dziękuję Bogu, że nie było tam strażników, którzy mogliby mi przeszkodzić. Nie mógłbym odpowiadać sam za siebie, gdyby tak było. A, prócz determinacji, by się wydostać, przyszła mi też do głowy najostrzejsza i najchłodniejsza ocena w doborze środków. Zapaliłem świecę i próbowałem, klęcząc przed drzwiami, przyciągnąć klucz końcem pióra. Było po prostu za krótkie i odepchnęło go dalej. Następnie z cichą wytrwałością wyjąłem nóż do papieru z jednej z szuflad i dzięki niemu udało mi się wciągnąć klucz. Otworzyłem drzwi, wszedłem do gabinetu, wziąłem z biurka swoje zdjęcie, napisałem coś na nim, włożyłem je do wewnętrznej kieszeni płaszcza i ruszyłem do Wilsona.

Wszystko było cudownie wyraźne, a jednak oderwane od reszty mojego życia, tak jak mogą być zdarzenia nawet najbardziej żywego snu. A opętała mnie osobliwa podwójna świadomość. Była dominująca obca wola, która dążyła do przeciągnięcia mnie na stronę swojego właściciela, i była słabsza, protestująca osobowość, którą rozpoznałem jako siebie, szarpiąca słabo nadrzędny impuls, jak prowadzony terier na łańcuchu. Pamiętam, jak rozpoznałem te dwie sprzeczne siły, ale nie pamiętam nic z mojego spaceru ani z tego, jak zostałem wpuszczony do domu.

Bardzo żywe jest jednak moje wspomnienie tego, jak zastałem pannę Penclosę. Leżała na sofie w małym buduarze, w którym zwykle przeprowadzaliśmy nasze eksperymenty. Jej głowa spoczywała na dłoni, a dywanik z tygrysiej skóry był częściowo na nią naciągnięty. Spojrzała na mnie wyczekująco, a gdy światło lampy padło na jej twarz, zobaczyłem, że jest bardzo blada i szczupła, z ciemnymi workami pod oczami. Uśmiechnęła się do mnie i wskazała na stołek obok siebie. Wskazała lewą ręką, a ja, biegnąc ochoczo naprzód, chwyciłem ją – brzydzę się sobą, gdy o tym myślę – i przycisnąłem ją namiętnie do moich ust. Następnie, siadając na stołku i wciąż trzymając jej dłoń, dałem jej fotografię, którą przyniosłem ze sobą, i mówiłem, mówiłem i mówiłem – o mojej miłości do niej, o moim smutku z powodu jej choroby, o mojej radości z jej wyzdrowienia, o nieszczęściu, jakim była dla mnie nieobecność jednego wieczoru u jej boku. Leżała cicho, patrząc na mnie władczym wzrokiem i prowokującym uśmiechem. Raz pamiętam, że przesunęła dłonią po moich włosach, tak jak się pieści psa, i sprawiło mi to przyjemność – ta pieszczota. Podniecało mnie to. Byłem jej niewolnikiem, ciałem i duszą, i przez chwilę cieszyłem się z tej niewoli.

I wtedy nastąpiła błogosławiona zmiana. Nigdy mi nie mów, że nie ma Opatrzności! Byłem na progu zatracenia. Moje stopy były na krawędzi. Czy to przypadek, że właśnie w tym momencie nadeszła pomoc? Nie, nie, nie; istnieje Opatrzność, a jej ręka przyciągnęła mnie z powrotem. Jest coś we wszechświecie silniejszego niż ta diablica ze swoimi sztuczkami. Ach, co za balsam dla mego serca, gdy tak myślę!

Gdy na nią spojrzałem, zauważyłem, że coś się w niej zmieniło. Jej twarz, która wcześniej była blada, teraz wyglądała upiornie. Jej oczy były matowe, a powieki ciężko opadały. Przede wszystkim z jej rysów zniknęła pogodna pewność siebie. Jej usta osłabły. Czoło miała zmarszczone. Była przestraszona i niezdecydowana. Gdy obserwowałem tę zmianę, mój własny duch trzepotał się i walczył, usilnie próbując wyrwać się z uścisku, który go trzymał – uścisku, który z chwili na chwilę stawał się coraz mniej pewny.

– Austin, – wyszeptała, – próbowałam zrobić zbyt wiele. Nie byłam wystarczająco wystarczająco silna. Nie wyzdrowiałam jeszcze z choroby. Ale nie mogłam żyć dłużej, nie widząc cię. Nie opuścisz mnie, Austin? To tylko chwilowa słabość. Jeśli dasz mi tylko pięć minut, znów będę sobą. Daj mi małą karafkę ze stolika pod oknem.

Ale odzyskałem duszę. Wraz z jej słabnącymi siłami zniknął ze mnie jej wpływ, pozostawiając mnie wolnym. I byłem agresywny – gorzko, wściekle agresywny. Przynajmniej raz mogłem sprawić, by ta kobieta zrozumiała, jakie są moje prawdziwe uczucia wobec niej. Moją duszę wypełniała nienawiść tak bestialska, jak miłość, na którą była reakcją. Była to dzika, mordercza pasja zbuntowanego poddanego. Mogłem wyrwać jej kulę i uderzyć ją nią w twarz. Podniosła ręce, jakby chciała uniknąć ciosu, i skuliła się przede mną w rogu kanapy.

– Brandy! – sapnęła. – Brandy!

Wziąłem karafkę i wylałem to na korzenie palmy pod oknem. Następnie wyrwałem jej z ręki fotografię i podarłem ją na sto kawałków.

– Ty podła kobieto – powiedziałem – „gdybym spełnił swój obowiązek wobec społeczeństwa, nigdy nie opuściłabyś tego pokoju żywa!

– Kocham cię, Austin! Kocham cię! – zawodziła.

– Tak – zawołałem – a wcześniej Charlesa Sadlera. A ilu innych wcześniej przed tym?

– Charles Sadler! – sapnęła. – Rozmawiał z tobą? A więc, Charles Sadler, Charles Sadler! – Jej głos przeszedł przez białe wargi niczym syk węża.

– Tak, znam cię i inni też cię poznają. Ty bezwstydne stworzenie! Wiedziałaś, jakie jest moje stanowisko. A jednak użyłaś swojej nikczemnej mocy, by przeciągnąć mnie na swoją stronę. Być może zrobisz to ponownie, ale przynajmniej będziesz pamiętała, że słyszałeś, jak mówiłem, że kocham pannę Marden z głębi duszy i że brzydzę się tobą, czuję odrazę do ciebie!

– Sam twój widok i dźwięk twojego głosu napawają mnie przerażeniem i odrazą. Myśl o tobie jest odpychająca. Tak właśnie czuję się w stosunku do ciebie, a jeśli spodoba ci się, że za pomocą swoich sztuczek ponownie przyciągniesz mnie do siebie, tak jak to zrobiłeś dzisiejszej nocy, to przynajmniej, jak sądzę, będziesz miała niewielką satysfakcję z próby zrobienia kochanka z mężczyzny, który powiedział ci swoją prawdziwą opinię o tobie. Możesz wkładać w moje usta słowa, jakie chcesz, ale nie możesz nie pamiętać––.

Zatrzymałem się, bo głowa kobiety opadła do tyłu i zemdlała. Nie mogła znieść tego, co miałem jej do powiedzenia! Jaką satysfakcję daje mi myśl, że w przyszłości, choćby nie wiem co, nigdy nie zrozumie źle moich prawdziwych uczuć do niej. Ale co wydarzy się w przyszłości? Co zrobi w przyszłości? Nie śmiem o tym myśleć. Och, gdybym tylko mógł mieć nadzieję, że zostawi mnie w spokoju! Ale kiedy pomyślę o tym, co jej powiedziałem–– Nieważne; choć raz byłem silniejszy od niej.

11 kwietnia. Ostatniej nocy prawie nie spałem, a rano byłem tak roztrzęsiony i rozgorączkowany, że musiałem poprosić Pratta-Haldane'a, by zrobił za mnie wykład. To pierwszy wykład, który kiedykolwiek opuściłem. Wstałem w południe, ale głowa mnie boli, ręce drżą, a nerwy są w żałosnym stanie.

Któż inny powinien przyjść tego wieczoru, jak nie Wilson. Właśnie wrócił z Londynu, gdzie wygłaszał wykłady, czytał referaty, zwoływał spotkania, wystawił medium, przeprowadził serię eksperymentów nad przenoszeniem myśli, zabawiał profesora Richeta z Paryża, spędził godziny wpatrując się w kryształ i uzyskał nieco dowodów na przechodzenie materii przez materię. Wszystko to wylał mi do uszu jednym haustem.

– Ale ty! – zawołał w końcu. – Nie wyglądasz najlepiej. A panna Penclosa jest dziś dość wyczerpana. Co z eksperymentami?

– Porzuciłem je.

– Ech, ech! Dlaczego?

– Temat wydaje mi się niebezpieczny.

Wyciągnął swój duży brązowy notatnik.

– To bardzo interesujące – powiedział. – Na jakiej podstawie mówisz, że to jest niebezpieczne? Proszę o podanie faktów w porządku chronologicznym, z przybliżonymi datami i nazwiskami wiarygodnych świadków z ich stałymi adresami.

– Przede wszystkim –, zapytałem, „czy mógłbyś mi powiedzieć, czy zebrałeś jakieś przypadki, w których hipnotyzer uzyskał kontrolę nad obiektem i wykorzystał to do złych celów?.

– Dziesiątki! – zawołał uradowany. – Zbrodnia przez sugestię––

– Nie mam na myśli sugestii. Mam na myśli sytuację, w której nagły impuls pochodzi od osoby znajdującej się w pewnej odległości – niekontrolowany impuls.

– Obsesja! – krzyknął w ekstazie zachwytu. „To najrzadszy stan. Mamy osiem przypadków, pięć dobrze poświadczonych. Chyba nie chcesz powiedzieć, że ––. Jego uniesienie sprawiło, że z trudem się wysławiał.

– Nie, nie chcę – powiedziałem – Udanego wieczoru! Zechciej mi wybaczyć, ale nie czuję się tej nocy zbyt dobrze. – I tak w końcu pozbyłem się go, wciąż wymachując ołówkiem i notesem. Moje kłopoty mogą być przykre do słuchania, ale przynajmniej lepiej jest przytulić je do siebie, niż być pokazywanym przez Wilsona, jak dziwoląg na jarmarku. On stracił z oczu ludzi. Wszystko jest dla niego przypadkiem i zjawiskiem. Prędzej umrę, niż odezwę się do niego w tej sprawie.

12 kwietnia. Wczoraj był błogosławiony dzień spokoju i cieszyłem się spokojną nocą. Obecność Wilsona jest wielką pociechą. Co ta kobieta może teraz zrobić? Z pewnością, gdy usłyszy, co powiedziałem, poczuje do mnie taką samą odrazę, jaką ja czuję do niej. Nie mogłaby, nie, NIE MOGŁABY chcieć mieć kochanka, który tak ją obraził. Nie, wierzę, że jestem wolny od jej miłości – ale co z jej nienawiścią? Czy nie mogłaby użyć tych swoich mocy do zemsty? Po co mam się bać cieni? Ona zapomni o mnie, a ja zapomnę o niej i wszystko będzie dobrze.

13 kwietnia. Moje nerwy całkiem wróciły do normy. Naprawdę wierzę, że pokonałem to stworzenie. Muszę jednak przyznać, że żyję w pewnym napięciu. Znowu ma się dobrze, bo słyszałem, że po południu jechała z panią Wilson przez High Street.

14 kwietnia. Chciałbym, gdybym mógł, uciec z tego miejsca zupełnie. I przylecieć do Agaty w dniu, w którym skończy się semestr. Przypuszczam, że to żałośnie słabe z mojej strony, ale ta kobieta strasznie działa mi na nerwy. Widziałem ją ponownie i rozmawiałem z nią.

Było tuż po lunchu i paliłem papierosa w moim gabinecie, kiedy usłyszałem kroki mojego służącego Murraya w przejściu. Ospale zdałem sobie sprawę, że z tyłu słychać drugi krok i ledwie zdążyłem się zastanowić, kto to może być, gdy nagle lekki hałas poderwał mnie z krzesła, a moja skóra zaczęła cierpnąć od obawy. Nigdy wcześniej nie zwracałem szczególnej uwagi na to, jaki dźwięk wydaje stukanie kuli, ale moje drżące nerwy podpowiadały mi, że słyszałem go teraz w ostrym drewnianym stukocie, który przeplatał się ze stłumionym odgłosem opadania stopy. Jeszcze chwila i mój służący wprowadził ją do środka.

Ani ja, ani ona nie próbowaliśmy przestrzegać konwenansów społecznych. Po prostu stałem z tlącym się papierosem w dłoni i patrzyłem na nią. Ona z kolei patrzyła na mnie w milczeniu, a ja przypomniałem sobie, jak na tych stronach próbowałem określić wyraz jej oczu, czy były ukradkowe, czy zawzięte. Dziś były zawzięte i zimne oraz tak nieugięte.

– Cóż – powiedziała w końcu – czy nadal jesteś tego samego zdania, co wtedy, gdy widziałam cię po raz ostatni?

– Zawsze byłem tego samego zdania.

– Zrozummy się, profesorze Gilroy – powiedziała powoli. – Nie jestem zbyt bezpieczną osobą, z którą można zadzierać, z czego powinieneś już zdawać sobie sprawę. To pan poprosił mnie, bym wzięła udział w serii eksperymentów z panem, to pan zdobył moje uczucia, to pan wyznał mi miłość, to pan przyniósł mi swoją fotografię z wyrazami sympatii, a wreszcie to pan tego samego wieczoru uznał za stosowne obrazić mnie w najbardziej skandaliczny sposób, zwracając się do mnie w sposób, w jaki nikt jeszcze nie odważył się do mnie przemówić. Powiedz mi, że te słowa wyszły od ciebie w chwili pasji, a jestem gotowa o nich zapomnieć i wybaczyć je. Nie miałeś na myśli tego, co powiedziałeś, Austin? Naprawdę mnie nie nienawidzisz?

Mogłem współczuć tej zdeformowanej kobiecie – taka tęsknota za miłością przebiła się nagle przez groźbę jej oczu. Ale potem pomyślałem o tym, przez co przeszedłem, i serce stężało mi jak kamień.

– Jeśli kiedykolwiek słyszałaś, jak mówiłem o miłości – rzekłem – „to dobrze wiesz, że to twój głos mówił, a nie mój. Jedyne słowa prawdy, jakie kiedykolwiek byłem w stanie ci powiedzieć, to te, które usłyszałaś, gdy spotkaliśmy się po raz ostatni.

– Wiem. Ktoś nastawił cię przeciwko mnie. To był on! – Stuknęła kulą o podłogę. – Dobrze wiesz, że mogłabym cię w tej chwili przywieść do moich stóp, kulącego się jak spaniel. Nie znajdziesz mnie więcej w godzinie mojej słabości, kiedy będziesz mógł mnie bezkarnie obrażać. Niech pan uważa, co pan robi, profesorze Gilroy. Znajduje się pan w okropnym położeniu. Nie zdajesz sobie jeszcze sprawy z tej władzy jaką mam nad tobą.

Wzruszyłem ramionami i odwróciłem się.

– Cóż – powiedziała po chwili – „jeśli gardzisz moją miłością, muszę zobaczyć, co można zrobić strachem. Uśmiechasz się, ale nadejdzie dzień, kiedy zaczniesz krzyczeć do mnie o przebaczenie. Tak, uklękniesz przede mną, tak dumny jak jesteś, i będziesz przeklinał dzień, w którym zmieniłeś mnie z najlepszego przyjaciela w najbardziej zaciekłego wroga. Ostrożnie, profesorze Gilroy! – Ujrzałem białą dłoń drżącą w powietrzu i twarz, która ledwie przypominała ludzką, tak bardzo drgała z pasji. Chwilę później już jej nie było, a ja słyszałem szybkie kroki i stukanie oddalające się korytarzem.

Ale pozostawiła ciężar na moim sercu. Niejasne przeczucia nadchodzącego nieszczęścia spoczywają na mnie. Na próżno staram się przekonać samego siebie, że to tylko słowa pustego gniewu. Zbyt wyraźnie pamiętam te bezlitosne oczy, by tak myśleć. Co mam zrobić, ach, co mam zrobić? Nie jestem już panem własnej duszy. W każdej chwili ten wstrętny pasożyt może się do mnie zakraść, a wtedy–– muszę komuś wyjawić mój ohydny sekret – muszę go wyjawić albo oszaleję. Gdybym miał kogoś, kto by mi współczuł i doradził! Wilson nie wchodzi w rachubę. Charles Sadler zrozumie mnie tylko na tyle, na ile pozwoli mu jego własne doświadczenie. Pratt-Haldane! To człowiek zrównoważony, o wielkim zdrowym rozsądku i zaradności. Pójdę do niego. Powiem mu wszystko. Niech Bóg da, by był w stanie mi doradzić!

IV

6:45 wieczorem. Nie, to bezcelowe. Nie ma dla mnie żadnej ludzkiej pomocy; muszę walczyć z tym sam. Przede mną stoją dwie drogi. Mogę zostać kochankiem tej kobiety. Albo muszę znosić takie prześladowania, jakie ona może mi zadać. Nawet jeśli żadne nie nadejdą, będę żył w piekle strachu. Ale ona może mnie torturować, może doprowadzić mnie do szaleństwa, może mnie zabić: nigdy, nigdy, nigdy się nie poddam. Co może mi zadać gorszego niż utrata Agaty i świadomość, że jestem kłamcą i utraciłem miano dżentelmena?

Pratt-Haldane był bardzo miły i grzecznie wysłuchał mojej opowieści. Ale kiedy spojrzałem na jego grubo ciosane rysy, jego pozbawione temperamentu oczy i niezgrabne meble gabinetowe, które go otaczały, z trudem mogłem mu powiedzieć, co chciałem powiedzieć. To wszystko było takie istotne, takie materialne. A poza tym, co ja sam powiedziałbym miesiąc temu, gdyby jeden z moich kolegów przyszedł do mnie z historią opętania przez demona? Być może. Powinienem być mniej cierpliwy niż on. W rzeczywistości zanotował moje zeznania, zapytał mnie, ile herbaty wypiłem, ile godzin spałem, czy dużo pracowałem, czy miałem nagłe bóle głowy, złe sny, szum w uszach, błyski przed oczami – wszystkie pytania, które wskazywały na jego przekonanie, że przeciążenie mózgu lezy u podstaw moich kłopotów. W końcu zbył mnie wieloma frazesami o ćwiczeniach na świeżym powietrzu i unikaniu nerwowego podniecenia. Jego receptę na chloral i bromek zwinąłem i wyrzuciłem do rynsztoka.

Nie, nie mogę szukać pomocy u żadnego człowieka. Jeśli skonsultuję się z kimkolwiek, to mogą złożyć swe ręce razem i znajdę się w zakładzie. ^[7] Mogę tylko chwycić moją odwagę obiema rękami i modlić się, aby uczciwy człowiek nie został porzucony.

10 kwietnia. To najsłodsza wiosna, jaką pamięta człowiek. Tak zielona, taka łagodna, taka piękna! Ach, co za kontrast między naturą a moją własną duszą, tak rozdartą wątpliwościami i przerażeniem! To był spokojny dzień, ale wiem, że stoję na skraju przepaści. Wiem to, a jednak podążam z rutyną mojego życia. Jedynym jasnym punktem jest to, że Agata jest szczęśliwa, ma się dobrze i nie grozi jej żadne niebezpieczeństwo. Gdyby ta istota miała rękę na każdym z nas, czegóż nie mogłaby uczynić?

16 kwietnia. Ta kobieta jest pomysłowa w swych torturach. Wie, jak bardzo lubię swoją pracę i jak wysoko cenione są moje wykłady. Z tego powodu teraz mnie atakuje. Widzę, że skończy się to utratą przeze mnie profesury, ale będę walczył do końca. Nie pozbędzie się mnie bez walki.

Podczas porannego wykładu nie byłem świadomy żadnych zmian, poza tym, że przez minutę lub dwie miałem zawroty głowy i „stan płynięcia”, które szybko minęły. Wręcz przeciwnie, pogratulowałem sobie, że mój temat (funkcje czerwonych ciałek) ^[8] był zarówno interesujący, jak i jasny. Dlatego byłem zaskoczony, gdy student przyszedł do mojego laboratorium zaraz po wykładzie i skarżył się, że jest zdziwiony rozbieżnością między moimi stwierdzeniami a tymi w podręcznikach. Pokazał mi swój notatnik, w którym było napisane, że w jednej części wykładu byłem orędownikiem najbardziej oburzających i nienaukowych herezji. Oczywiście zaprzeczyłem i oświadczyłem, że źle mnie zrozumiał, ale po porównaniu jego notatek z notatkami jego towarzyszy, stało się jasne, że miał rację i że naprawdę wygłosiłem najbardziej niedorzeczne stwierdzenia. Oczywiście wytłumaczę to jako wynik chwili aberracji, ale jestem zbyt pewny, że będzie to pierwsza z serii. Do końca sesji pozostał już tylko miesiąc i modlę się, by udało mi się wytrwać do tego czasu.

26 kwietnia. Minęło dziesięć dni, odkąd miałem serce, by dokonać jakiegokolwiek wpisu w moim dzienniku. Dlaczego miałbym zapisywać własne upokorzenie i degradację? Przyrzekłem sobie nigdy więcej go nie otwierać. A jednak siła przyzwyczajenia jest silna i oto po raz kolejny zapisuję swoje straszne doświadczenia – w tym samym duchu, w jakim samobójca notuje skutki trucizny, która go zabiła.

Cóż, katastrofa, którą przewidziałem, nadeszła – i to nie dalej niż wczoraj. Władze uniwersytetu odebrały mi stanowisko wykładowcy. Odbyło się to w najdelikatniejszy sposób, rzekomo jako tymczasowy środek mający uwolnić mnie od skutków przepracowania i dać mi szansę na odzyskanie zdrowia. Niemniej jednak zostało to zrobione i nie jestem już profesorem Gilroyem. Laboratorium nadal jest pod moją opieką, ale nie mam wątpliwości, że wkrótce i ono odpadnie.

Faktem jest, że moje wykłady stały się pośmiewiskiem uniwersytetu. Moje zajęcia były wypełnione studentami, którzy przychodzili zobaczyć i usłyszeć, co ekscentryczny profesor zrobi lub powie dalej. Nie mogę wdawać się w szczegóły mojego upokorzenia. Och, ta diabelska kobieta! Nie ma takiej głębi bufonady i imbecylizmu, do której by mnie nie zmusiła. Zaczynałem swój wykład jasno i dobrze, ale zawsze z poczuciem nadchodzącego zaćmienia. Potem, gdy odczuwałem ten wpływ, walczyłem z nim, starając się z zaciśniętymi dłońmi i kropelkami potu na czole przezwyciężyć go, podczas gdy studenci, słysząc moje niespójne słowa i obserwując moje wykrzywienia, ryczeli ze śmiechu z wybryków ich profesora. A potem, kiedy już całkiem mnie opanowała mnie, wychodziły najbardziej oburzające rzeczy – głupie żarty, sentymenty, jakbym proponował toast, urywki ballad, osobiste zniewagi nawet wobec niektórych przedstawicieli mojej klasy. Po chwili mój mózg znów się oczyszczał, a wykład prowadzony był w przyzwoity sposób do końca. Nic dziwnego, że o moim zachowaniu mówiono na uczelniach. Nic dziwnego, że Senat Uniwersytetu został zmuszony do oficjalnego odnotowania takiego skandalu. Och, ta diabelska kobieta!

A najbardziej przerażającą częścią tego wszystkiego jest moja własna samotność. Siedzę tutaj w zwykłym angielskim oknie, patrząc na zwykłą angielską ulicę z jej jaskrawymi autobusami i przechadzającym się policjantem, a za mną wisi cień, który nie pasuje do epoki i miejsca. W domu wiedzy jestem obciążony i torturowany przez moc, o której nauka nic nie wie. Żaden sędzia by mnie nie wysłuchał. Żadna gazeta nie omówiłaby mojej sprawy. Żaden lekarz nie uwierzyłby w moje objawy. Moi najbliżsi przyjaciele potraktowaliby to jedynie jako oznakę zaburzeń mózgowych. Jestem poza wszelkim kontaktem z ludźmi mojego pokroju. Och, ta diabelska kobieta! Niech ma się na baczności! Może popchnąć mnie za daleko. Kiedy prawo nie może pomóc człowiekowi, może on stworzyć prawo dla siebie.

Spotkała mnie wczoraj wieczorem na High Street i rozmawiała ze mną. Może to i dobrze dla niej, że nie było to między żywopłotami samotnej wiejskiej drogi. Z zimnym uśmiechem zapytała mnie, czy zostałem już skarcony. Nie raczyłem jej odpowiedzieć. – Musimy spróbować jeszcze raz – powiedziała. Uważaj, moja pani, uważaj! Już raz miałem ją na swojej łasce. Być może nadarzy się kolejna okazja.

28 kwietnia. Zawieszenie moich wykładów miało również wpływ na odebranie jej środków do denerwowania mnie, więc cieszyłem się dwoma błogosławionymi dniami spokoju. Mimo wszystko nie ma powodu do rozpaczy. Współczucie napływa do mnie ze wszystkich stron i wszyscy zgadzają się, że to moje oddanie nauce i żmudna natura moich badań wstrząsnęły moim systemem nerwowym. Otrzymałem uprzejmą wiadomość od rady, która doradziła mi wyjazd za granicę i wyraziła ufną nadzieję, że będę w stanie wznowić wszystkie moje obowiązki na początku letniego semestru. Nie ma nic bardziej pochlebnego niż ich aluzje do mojej kariery i moich zasług dla uniwersytetu. Tylko w nieszczęściu można sprawdzić własną popularność. To stworzenie może znudzić się dręczeniem mnie, a wtedy wszystko może być dobrze. Niech Bóg to sprawi!

29 kwietnia. W naszym sennym miasteczku doszło do małej sensacji. O przestępstwach dowiadujemy się tylko wtedy, gdy awanturujący się podrostek stłucze kilka lamp lub pobije się z policjantem. Zeszłej nocy doszło jednak do próby włamania do oddziału Banku Anglii, w związku z czym wszyscy jesteśmy w szoku.

Parkenson, zarządca, jest moim serdecznym przyjacielem i byłem bardzo przejęty, gdy spacerowałem tam po śniadaniu. Gdyby złodzieje włamali się do budynku księgowości, nadal musieliby liczyć się z sejfami, więc obrona była znacznie silniejsza niż atak. Rzeczywiście, nie wydaje się, aby ten ostatni był kiedykolwiek bardzo groźny. Dwa z dolnych okien mają ślady, jakby wepchnięto pod nie dłuto lub inne podobne narzędzie, aby je otworzyć. Policja powinna mieć dobrą wskazówkę, ponieważ stolarka została pomalowana zieloną farbą zaledwie dzień wcześniej, a z zacieków widać, że część z niej znalazła się na rękach lub ubraniach przestępcy.

4:30 wieczorem Ach, ta przeklęta kobieta! Ta trzykrotnie przeklęta kobieta! Nieważne! Ona mnie nie pobije! Nie, nie pobije! Ależ ona diablica! Odebrała mi profesurę. Teraz chce odebrać mi honor. Czy nic nie mogę przeciwko niej zrobić, nic uratować–– Ach, ale, choć jestem bardzo zdeterminowany, nie mogę zmusić się do myślenia o tym!

Mniej więcej godzinę temu poszedłem do sypialni i przeczesywałam włosy przed szybą, gdy nagle moim oczom ukazało się coś, od czego zrobiło mi się tak niedobrze i zimno, że usiadłam na brzegu łóżka i zaczęłam płakać. Minęło wiele lat, odkąd roniłem łzy, ale wszystkie moje nerwy opadły i mogłem tylko szlochać i szlochać w bezsilnym żalu i złości. Na kołku przy szafie wisiała moja domowa marynarka, surdut, który zwykle zakładałem po kolacji, z prawym rękawem grubo pokrytym od nadgarstka do łokcia plamami zielonej farby.

Więc to właśnie miała na myśli, mówiąc o kolejnym przykręceniu śruby! Zrobiła publicznie ze mnie imbecyla. Teraz napiętnowała mnie jako przestępcę. Tym razem jej się nie udało. Ale co z następnym? Nie śmiem o tym myśleć – ani o Agacie i mojej biednej starej matce! Chciałbym być martwy!

Tak, to jest drugi obrót śruby. I to jest również to, co miała bez wątpienia na myśli, mówiąc, że nie zdaję sobie jeszcze sprawy z władzy, jaką ma nade mną. Spoglądam wstecz na moją relację z rozmowy z nią i widzę, jak oświadczyła, że przy niewielkim wysiłku woli jej obiekt będzie przytomny, a przy silniejszym nieprzytomny. Ostatniej nocy byłem nieprzytomny. Mógłbym przysiąc, że spałem spokojnie w swoim łóżku, bez żadnego snu. A jednak te plamy mówią mi, że się ubrałem, wyszedłem, próbowałem otworzyć okna banku i wróciłem. Czy byłem obserwowany? Czy to możliwe, że ktoś mnie widział i poszedł za mną do domu? Ach, jakim piekłem stało się moje życie! Nie mam spokoju, nie mam odpoczynku. Ale moja cierpliwość zbliża się do końca.

10 wieczorem. Wyczyściłem swój płaszcz terpentyną. Nie sądzę, żeby ktokolwiek mógł mnie zobaczyć. Ślady zrobiłem śrubokrętem. Znalazłem go cały pokryty farbą i wyczyściłem. Boli mnie głowa, jakby miała pęknąć, a wziąłem pięć ziaren antypiryny. Gdyby nie Agata, wziąłbym pięćdziesiąt i miałbym to z głowy.

3 maja. Trzy spokojne dni. Ta piekielna maniaczka jest jak kot z myszą. Puszcza mnie wolno tylko po to, by znów na mnie rzucić. Nigdy nie jestem tak przerażony, jak wtedy, gdy wszystko ucicha. Mój stan fizyczny jest opłakany – nieustanna czkawka i opadanie lewej powieki.

Słyszałem od Mardenów, że wrócą pojutrze. Nie wiem, czy się cieszyć, czy smucić. W Londynie byli bezpieczni. Tutaj mogą zostać wciągnięci w nędzną sieć, w której sam się szarpię. I muszę im o tym powiedzieć. Nie mogę poślubić Agaty, dopóki wiem, że nie jestem odpowiedzialny za własne czyny. Tak, muszę im powiedzieć, nawet jeśli doprowadzi to wszystko do końca między nami.

Dziś wieczorem jest bal uniwersytecki i muszę tam iść. Bóg mi świadkiem, że nigdy nie byłem w nastroju do świętowania, ale nie mogę pozwolić, by mówiono, że nie nadaję się do publicznych występów. Jeśli mnie tam zobaczą i porozmawiam z niektórymi starszymi na uniwersytecie, to w znacznym stopniu pokaże im, że odebranie mi katedry byłoby niesprawiedliwe.

11 wieczorem. Byłem na balu. Charles Sadler i ja poszliśmy razem, ale wyszedłem przed nim. Poczekam jednak na niego, bo naprawdę boję się zasypiać w te noce. Jest wesołym, praktycznym człowiekiem, a pogawędka z nim uspokoi moje nerwy. Ogólnie rzecz biorąc, wieczór był wielkim sukcesem. Rozmawiałem z każdą wpływową osobą i myślę, że uświadomiłem im, że moje krzesło nie jest jeszcze wolne. To stworzenie było na balu – oczywiście nie mogła tańczyć, ale siedziała z panią Wilson. Raz po raz jej oczy spoczywały na mnie. Były niemal ostatnimi, jakie widziałem przed opuszczeniem pokoju. Raz, gdy siedziałem bokiem do niej, obserwowałem ją i zobaczyłem, że jej wzrok podąża za kimś innym. Był to Sadler, który tańczył w tym czasie z drugą panną Thurston. Sądząc po jej wyrazie twarzy, to dobrze dla niego, że nie jest pod jej wpływem tak jak ja. Nie wie o ucieczce, jakiej dokonał. Wydaje mi się, że słyszę jego kroki na ulicy, więc zejdę na dół i wpuszczę go. Jeśli będzie ––

4 maja. Dlaczego przystanąłem na tej drodze zeszłej nocy? W końcu nigdy nie schodziłem po schodach – a przynajmniej nie przypominam sobie, bym to robił. Ale z drugiej strony nie pamiętam, żebym kładł się spać. Jedna z moich rąk jest dziś rano bardzo spuchnięta, a mimo to nie pamiętam, bym wczoraj ją zranił. Poza tym czuję się o wiele lepiej po wczorajszym świętowaniu. Ale nie mogę zrozumieć, jak to się stało, że nie spotkałem Charlesa Sadlera, kiedy tak bardzo chciałem to zrobić. Czy to możliwe–– Mój Boże, to aż nazbyt prawdopodobne! Czy ona znowu prowadzi mnie w jakimś diabelskim tańcu? Pójdę do Sadlera i zapytam go.

Środek dnia. Doszło do kryzysu. Moje życie nie jest warte życia. Ale jeśli mam umrzeć, ona też musi umrzeć. Nie zostawię jej, by doprowadziła innego mężczyznę do szaleństwa, tak jak mnie doprowadziła. Nie, doszedłem do granic mojej wytrzymałości. Uczyniła mnie najbardziej zdesperowanym i niebezpiecznym człowiekiem, jaki chodzi po ziemi. Bóg mi świadkiem, że nigdy nie miałem serca skrzywdzić muchy, a jednak gdybym miał teraz ręce na tej kobiecie, nigdy nie opuściłaby tego pokoju żywa. Zobaczę się z nią jeszcze tego dnia i dowie się, czego może się po mnie spodziewać.

Poszedłem do Sadlera i ku mojemu zaskoczeniu zastałem go w łóżku. Kiedy wszedłem, usiadł i zwrócił ku mnie twarz, na widok której zrobiło mi się niedobrze.

– Sadler, co się stało? – zawołałem, ale serce mi zamarło, gdy to mówiłem.

– Gilroy – odpowiedział, mamrocząc opuchniętymi wargami – przez kilka tygodni miałem wrażenie, że jesteś szaleńcem. Teraz to wiem, i to, że jesteś również niebezpieczny. Gdyby nie to, że nie chcę wywoływać skandalu na uczelni, byłbyś teraz w rękach policji.

– Czy masz na myśli–– zapłakałem.

– Chodzi mi o to, że kiedy otworzyłem drzwi zeszłej nocy, rzuciłeś się na mnie, uderzyłeś mnie obiema pięściami w twarz, powaliłeś na ziemię, kopnąłeś wściekle w bok i zostawiłeś prawie nieprzytomnego na ulicy. Spójrz na swoją własną rękę, która świadczy przeciwko tobie.

Tak, było to tam, spuchnięcie, ze startymi kostkami, jak po jakimś strasznym ciosie. Co mogłem zrobić? Choć uznał mnie za wariata, musiałem mu wszystko powiedzieć. Usiadłam przy jego łóżku i opowiedziałam mu o wszystkich moich kłopotach od początku. Wylałem je drżącymi rękami i palącymi słowami, które mogły przekonać najbardziej sceptycznego. – Ona nienawidzi ciebie i nienawidzi mnie! – płakałem. – Zemściła się zeszłej nocy na nas obojgu. Widziała, jak wychodzę z balu i musiała widzieć także ciebie. Wiedziała, ile czasu zajmie ci dotarcie do domu. Musiała tylko użyć swej nikczemnej woli. Twoja posiniaczona twarz to drobnostka przy mojej posiniaczonej duszy!

Był pod wrażeniem mojej historii. To było oczywiste. – Tak, tak, obserwowała, jak wychodzę z pokoju – mruknął. – Jest do tego zdolna. Ale czy to możliwe, że naprawdę cię do tego doprowadziła? Co zamierzasz zrobić?

– Powstrzymać to! – zawołałem. – Jestem całkowicie zdesperowany; dam jej dziś uczciwe ostrzeżenie, a następny raz będzie ostatnim.

– Nie rób niczego pochopnie – powiedział.

– Pochopnie!” zawołałem. – Jedyną pochopną rzeczą jest to, że powinienem odłożyć to o kolejną godzinę. – Pobiegłem do swojego pokoju i oto jestem w przededniu tego, co może być wielkim kryzysem w moim życiu. Zacznę od razu. Zyskałem dziś jedną rzecz, ponieważ sprawiłem, że przynajmniej jeden człowiek zrozumiał prawdę o moim potwornym doświadczeniu. A jeśli wydarzy się najgorsze, ten dziennik pozostanie dowodem na to, co mną powodowało.

Wieczór. Kiedy przyszedłem do Wilsona, zjawiłem się i odkryłem, że siedzi z panną Penclosą. Przez pół godziny musiałem wysłuchiwać jego zagmatwanej rozmowy o ostatnich badaniach nad dokładną naturą spirytystycznego stukania, podczas gdy to stworzenie i ja siedzieliśmy w milczeniu, patrząc na siebie po drugiej stronie pokoju. W jej oczach wyczytałem złowieszcze rozbawienie, a w moich musiała dostrzec nienawiść i groźbę. Już prawie rozpaczałem, że nie będę mógł z nią porozmawiać, gdy został wywołany z pokoju i zostaliśmy na kilka chwil razem.

– Cóż, profesorze Gilroy – czy może panie Gilroy? – powiedziała z tym swoim gorzkim uśmiechem. – Jak ma się pański przyjaciel, pan Charles Sadler, po balu?

– Ty łajdaczko!” zawołałem. – To już koniec Słuchaj, co mówię twoich sztuczek. Nie będę miał ich więcej. – Przeszedłem na drugą stronę i potrząsnąłem ją gwałtownie za ramię: – Przysięgam, że jeśli jeszcze raz spróbujesz swoich diabelskich sztuczek, odbiorę ci za to życie. Choćby nie wiem co, odbiorę ci życie. Doszedłem do kresu tego, co człowiek może znieść.

– Rachunki między nami nie są do końca uregulowane – powiedziała z pasją, która dorównywała mojej. – Mogę kochać i mogę nienawidzić. Miałeś wybór. Zdecydowałeś się odrzucić to pierwsze; teraz musisz wypróbować to drugie. Widzę, że potrzeba jeszcze trochę, by złamać twego ducha, ale zostanie złamany. Panna Marden wraca jutro, jak rozumiem.

– Co to ma wspólnego z tobą? – zawołałem. – To jest plugawe, że w ogóle ośmielasz się nawet o niej myśleć. Gdybym myślał, że możesz ją skrzywdzić––.

Widać było, że się boi, choć starała się to ukryć. Odczytała mroczną myśl w moim umyśle i odsunęła się ode mnie.

– Ma szczęście, że ma takiego orędownika, – powiedziała. – On naprawdę ośmiela się grozić samotnej kobiecie. Naprawdę muszę pogratulować pannie Marden jej obrońcy.

Słowa były gorzkie, ale głos i sposób bycia bardziej jeszcze kwaśne.

– Nie ma sensu gadać – powiedziałem – przyszedłem tu tylko po to, by ci powiedzieć. że twój następny wybryk na mnie będzie twoim ostatnim. – Słysząc kroki Wilsona na schodach, wyszedłem z pokoju. Może i wygląda jadowicie i zabójczo, ale mimo wszystko zaczyna dostrzegać, że może się mnie obawiać tak samo, jak ja jej. Morderstwo! To brzydko brzmi. Ale nie mówi się o zamordowaniu węża czy tygrysa. Niech teraz będzie ostrożna.

5 maja. Spotkałem Agatę i jej matkę na stacji o jedenastej. Wygląda tak promiennie, tak szczęśliwie, tak pięknie. I była taka szczęśliwa, że mnie widzi. Czym sobie zasłużyłam na taką miłość? Wróciłem z nimi do domu i zjedliśmy razem obiad. Wydawało mi się, że wszystkie problemy w jednej chwili zniknęły z mojego życia. Powiedziała mi, że wyglądam na bladego, zmartwionego i chorego. To drogie dziecko przypisuję do mojej samotności i powierzchownymi uwagami gosposi. Modlę się, by nigdy nie poznała prawdy! Niech cień, jeśli cień musi istnieć, leży zawsze mroczny na moim życiu i pozostawia jej w słońcu. Właśnie od nich wróciłem, czując się nowym człowiekiem. Z nią u boku myślę, że mógłbym śmiało stawić czoła wszystkiemu, co zsyła życie. 17:00 Teraz postaram się być dokładny. Spróbuję powiedzieć dokładnie, jak to się stało. Mam to świeżo w pamięci i mogę to poprawnie opisać, chociaż nie jest prawdopodobne, że kiedykolwiek nadejdzie czas, kiedy zapomnę o tym, co się dzisiaj wydarzyło.

Wróciłem od Mardenów po lunchu i wycinałem kilka skrawków mikroskopowych w moim zamrażającym mikrotomie, kiedy w jednej chwili straciłem przytomność w nagły, nienawistny sposób, który ostatnio stał się mi aż nazbyt znajomy.

Kiedy wróciły mi zmysły, siedziałem w małej komnacie, bardzo różniącej się od tej, w której pracowałem. Była przytulna i jasna, z kanapami obitymi perkalem, kolorowymi wieszakami i tysiącem i tysiącem małych drobiazgów na ścianach. Mały ozdobny zegar tykał przede mną, a wskazówki wskazywały wpół do trzeciej. To wszystko było dla mnie całkiem znajome, a jednak przez chwilę wpatrywałem się na wpół oszołomiony, aż mój wzrok padł na moje zdjęcie w gabinecie na blacie fortepianu. Po drugiej stronie stało zdjęcie pani Marden. Wtedy oczywiście przypomniałem sobie, gdzie jestem. To był buduar Agaty.

Ale skąd się tam wziąłem i czego chciałem? Moje serce ogarnęło przerażenie. Czy przysłano mnie tu w jakimś diabelskim celu? Czy to zadanie zostało już wykonane? Z pewnością tak; w przeciwnym razie, dlaczego pozwolono mi wrócić do świadomości? Och, agonia tej chwili! Co ja takiego zrobiłem? Z rozpaczy poderwałem się na nogi, a gdy to zrobiłem, mała szklana butelka spadła mi z kolan na dywan.

Była nietłukąca i podniosłem ją. Na zewnątrz było napisane "Kwas siarkowy. (Mocny)” Kiedy wyciągnąłem okrągły szklany korek, gęsty dym uniósł się powoli, a ostry, duszący zapach ogarnął pokój. Rozpoznałem go jako ten, który trzymałem do testów chemicznych w moich pokojach. Ale dlaczego przyniosłem butelkę witriolu do pokoju Agaty? Czy to nie był ten gęsty, cuchnący płyn, którym zazdrosne kobiety niszczyły urodę swoich rywalek? Moje serce stanęło w miejscu, gdy trzymałem butelkę w świetle. Dzięki Bogu, była pełna! Na razie nic złego się nie stało. Ale gdyby Agata przyszła minutę wcześniej, czyż nie jest pewne, że piekielny pasożyt we mnie wyrzuciłby zawartość do jej –– Ach, nie chcę o tym myśleć! Ale musiało tak być. Po co innego miałbym to przynosić? Na myśl o tym, co mogłem zrobić, moje zszargane nerwy załamały się i siedziałem drżąc, żałosny wrak człowieka.

Dźwięk głosu Agaty i szelest jej sukienki przywróciły mi przytomność. Spojrzałem w górę i zobaczyłem jej błękitne oczy, pełne czułości i litości, wpatrujące się we mnie.

– Musimy zabrać cię na wieś, Austin – powiedziała. – Potrzebujesz odpoczynku i spokoju. Wyglądasz na nieszczęśliwie chorego.

– Och, to nic takiego! – powiedziałem, próbując się uśmiechnąć. – To była tylko chwilowa słabość. Teraz już wszystko w porządku.

– Przepraszam, że musiałeś czekać. Biedny chłopcze, musiałeś tu być od pół godziny! Wikary był w salonie, a ponieważ wiedziałam że nie zależy ci na nim, pomyślałam, że lepiej będzie, jeśli Jane cię tu przyprowadzi. Myślałam, że ten człowiek nigdy nie odejdzie!

– Dzięki Bogu, że został! Dzięki Bogu, że został! – zawołałam histerycznie.

– Co się z tobą dzieje, Austin? – zapytała, trzymając mnie za ramię. gdy podniosłem się z krzesła. – Dlaczego cieszysz się, że wikary został? I co to za mała butelka w twojej dłoni?

Nic, – zawołałem, wsuwając ją do kieszeni. – Ale muszę iść. I mam coś ważnego do zrobienia.

– Jakże surowo wyglądasz, Austin! Nigdy nie widziałam twojej twarzy w takim stanie. Jesteś zły?

– Tak, jestem zły.

– Ale nie na mnie?

– Nie, nie, kochanie! Nie zrozumiesz.

– Ale nie powiedziałaś mi, po co przyszedłeś.

– Przyszedłem cię zapytać, czy zawsze będziesz mnie kochać, bez względu na to, co zrobię, lub jaki cień padłby na moje imię. Czy uwierzysz we mnie i zaufasz mi i zaufałbyś mi, bez względu na to, jak czarne byłyby pozory?

– Wiesz, że tak, Austin.

– Tak, wiem, że tak. To, co zrobię, zrobię dla ciebie. Jestem do tego jestem do tego zmuszony. Nie ma innego wyjścia, kochanie! – Pocałowałem ją i wybiegłem z pokoju.

Czas niezdecydowania dobiegł końca. Dopóki ta istota zagrażała moim własnym perspektywom i mojemu honorowi, mogło pojawić się pytanie, co powinienem zrobić. Ale teraz, gdy Agata – moja niewinna Agata – była w niebezpieczeństwie, mój obowiązek leżał przede mną jak droga szybkiego ruchu. Nie miałem broni, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Jakiej broni potrzebowałem, kiedy czułem każdy mięsień drżący z siłą oszalałego mężczyzny? Biegłem ulicami, tak skupiony na tym, co miałem do zrobienia, że byłem tylko niewyraźnie świadomy twarzy przyjaciół, których spotykałem, – mało świadomy również tego, że profesor Wilson spotkał mnie, biegnąc z równym impetem w przeciwnym kierunku. Zdyszany, ale zdeterminowany dotarłem do domu i zadzwoniłem dzwonkiem. Pokojówka o białych policzkach otworzyła drzwi i zrobiła się jeszcze bielsza, gdy zobaczyła twarz, która na nią spojrzała.

– Zaprowadź mnie natychmiast do panny Penclosy, – zażądałem.

– Proszę pana – wykrztusiła – panna Penclosa zmarła dziś po południu o wpół do trzeciej!

---

1.  „little green shuttlecocks” – „shuttlecocks” to w słowniku „lotki” w badmintonie, ale nie chodzi o badminton a o pąki kasztanowca, zapewne autorowi chodziło o zielone łuski, które oddzielają się na początku kwitnienia.
2.   Zwrot – highly psychic man” okazał się dość oryginalną frazą A.C.Doyle'a, więc: Jak ją tłumaczyć? Myślę, że – wysoce psychiczny człowiek” sugerowałoby chorobliwość, a nie wrażliwość, o co chyba w oryginalnym zwrocie chodzi.
3.  – putting you off” – dziwna fraza – putting off” może dotyczyć np. odpłynięcia statku – ship putting off”, ale przecież zdarza się fraza – on odpłynął”, i coś podobnego jest dalej opisywane.
4.   Zapisano to jak miejscowość, ale być może chodzi o Szpital Salpêtrière – szpital w Paryżu o tej nazwie.
5.  „F. R. S.” – Fellow of the Royal Society – Członek Towarzystwa Królewskiego, zatem spodziewa się do tegoż grona.
6.   Profesor został ochrzczony (prawem autora) przez A.C. Doyle’a nazwiskiem Gilroy, które sugeruje szkockie, ewentualnie irlandzkie pochodzenie.
7.   A.C.Doyle uzył określenia „asylum”, które owszem może oznaczać przytułek dla bezdomnych ale też może być niedomówieniem „lunatic asylum”, czyli zakładu dla obłąkanych.
8.   Dawne określenie erytrocytów, krwinek czerwonych.

Przekład może być udostępniony na innej licencji niż tekst oryginalny.
Oryginał	Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Arthur Conan Doyle.
Przekład	Tekst udostępniony jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0. Dodatkowe informacje o autorach i źródle znajdują się na stronie dyskusji.