O, siano, siano, siano jak lilija,
Na którem kładzie Jezusa Maryja.
Czemż litości nie masz, Panno droga,
Żeś w liche siano uwinęła Boga?
O, siano, siano, siano, kwiecie drogi,
Że się na tobie kładzie Bóg ubogi.
Dziwna na świecie stała się odmiana,
Że Nazarejski kwiat wrzucon do siana.
O, siano, siano, co to tobie było?
Że będąc sianem w kwiat-eś się zmieniło?
Lecz to dziwniejsze, że Pan ogniem bywszy,
W siano się ukrył, siana nie spaliwszy.
O, siano, siano, czemu nie gorejesz?
Czemu przynajmniej Pana nie zagrzejesz?
Już to nie w cierniu, ten kwiat lilijowy,
Lecz z siana wyrósł przez grzech Adamowy.
O, siano, siano, o, błogosławione,
Na którym Jezus Dziecię jest złożone!
Szczęśliwa łąko, któraś temu sianu
Stać się kazała za pościółkę Panu.
O, siano, siano, wszystek kwiat różany,
Przechodzisz dzisiaj narcyz z tulipany.
Szczęśliwa kosa, co to siano ścięła,
Że Jezusowi za łoże stanęła.
O, siano, siano, zapach w tobie zdrowy,
Przechodzisz bowiem i kwiat lilijowy.
Szczęśliwe ręce te zaprawdę były,
Co dla Jezusa to siano kosiły.
O, siano, siano, godne żeś to było,
By się na tobie Bóstwo położyło?
Przeklął był ludzkie Bóg dla drzewa plemię.
Leżąc na sienie już przeprasza ziemię.
O, siano, siano, gdy piastujesz Boga,
Nam się przez siano w niebo ściele droga.
Dobrze rzekł prorok ukoronowany,
Że jest do bydląt człowiek przyrównany.
O, siano, siano, czegoś narobiło,
Żeś Boga między bydlęta zwabiło?
Wynidź, królestwo światowe, do Pana!
Patrz, jak twój leży król na wiązce siana.
O, siano, siano, królewskie bławaty,
Przechodzisz wszystkie świata majestaty.
Wynidź i książę z złotego pokoja!
Niech go okrywa siankiem ręka twoja.
O, siano, siano, o nieprzepłacone!
Godne, byś w raju było pokoszone!
Rzucaj na siano berła i korony
Panu nowemu kożdy z swojej strony,
O, siano, siano, o klejnocie drogi!
Niech się przed tobą kładą pańskie nogi.
Nuż i wy, starcy, biegajcie do Pana!
Ale i wy młodzi, pospieszcie do siana!
O, siano, siano, tak sobie śpiewajcie,
Pana Jezusa siankiem nakrywajcie.
W ostatku i my wszystkie pójdźmy też do Pana,
A po kolędzie nieśmy wiązkę siana.
O, siano, siano, przyjmij od nas, Panie,
A nam za siano daj w niebie mieszkanie.
