[146]LXI
Oto dotarłeś do OcenuOceanu Błogości, azali odejdziesz, nie ugasiwszy pragnienia?
Zbudź się, o zbudź się, o nierozsądny! Śmierć się skrada za
tobą zdradziecka.
Ale u twoich nóg strumień szemrze przeczysty.
O zaniechaj pogoni za złudą pustyni — pij, pij słodycz nektaru.
[147]Pili już tutaj Dhruwa i Prahlada, pił Sukadewa i pił też Raj-Dasa —
I święci pili, gasząc pragnienie miłości.
Kabir powiada: „Słuchaj mnie, bracie!
Kryjówka lęku została zniszczona.
Nigdy już, nigdy nie powrócisz do świata.
Dotąd, o bracie, sam wiązałeś sobie postronki fałszu —
I słowa twoje były pełne obłudy.
Nigdy, przenigdy nie będziesz promienieć jasnością,
[148]Dopóki żądza gniecie twoje skronie.
Prawdę, Wyrzeczenie i Miłość,
Bracie, noś zawsze ze sobą“.
