Poezyje Ks. Karola Antoniewicza (1861)/Sokół
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Poezyje |
| Data wyd. | 1861 |
| Druk | Drukarnia „Czasu“ |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Tu ci źle na dole,
Gdzie Prut toczy fale,
Dla tego, sokole,
Usiadłeś na skale.
Usiadłeś wysoko,
Sokole ponury,
W słońce wlepiasz oko,
W szpony chwytasz chmury.
Ty do słońca dążysz,
Ty bujasz po górach,
Ty w powietrzu krążysz,
Ty się kąpiesz w chmurach.
Gdy zaszumią burze,
Ziemia zadrży trwogą,
Gromy skryte w chmurze
Roztraskać cię mogą.
Lecz dzisiaj, sokole,
Wolne rozpuść skrzydła,
Ptasznik tylko w dole
Zdradne stawia sidła.
Strzępiasty sokole,
Leć w powietrzne tonie,
Leć, gdzie gwiazdy w kole,
Leć, gdzie słońce płonie.
Leć, uchodź z obłokiem;
Ja na skale siędę,
Ciebie bystrém okiem
W chmurach ścigać będę.
Nie dolecą strzały,
Kula nie zaświeci
Tam, gdzie wźrok mój śmiały
Za tobą poleci.
I wraz z tobą chmury
W szybkim minie zwrocie,
Wraz z tobą ponury
Obłok przemknie w locie.
Jak powietrzne sidła
Sokół mgły przecina,
Nastrzępiwszy skrzydła
Do słońca się wspina.
Słońce ognie ciska,
Sokół skrzydłem bije,
Piórami połyska,
W chmurach rosę pije.
Wśród powietrznéj toni
Niknie, oko woła;
Ten głos nie dogoni,
Nie zwabi sokoła.
Chociaż przed mém okiem
Skryłeś się w téj chmurze,
Ja za tym obłokiem
Znajdę cię w lazurze.
W słońce mknę głęboko,
Chmury, mgły odsłonię,
W ziemię spuszczę oko,
Myślą cię dogonię.
∗ ∗
∗ |
