[42]Potok górski
Potoku górski, dziki, bryzgający
Płatami piany!
W tobie się myśli z trosk powszednich myją,
Zrzucają ciężar i stają się wolne,
W tobie te kwiaty i te zioła polne,
Paprocie, trawy i śródleśne cisze,
Mają jedyną, życiodajną siłę,
Symbol wiosenny, co na ziemską bryłę
Schodzi i kwietne przykazania pisze!
Potoku górski, o potoku dziki!
Nieposkromiona, w dal lecąca wodo!
W tobie duch łowi najskrytsze muzyki,
Pokrewne twórczym krzykom i peanom,
W godzinie cudu, gdy z piersią wezbraną,
Z szaleństwem dumnem, upity sam sobą,
Człowiek urąga klęskom swym i grobom.
I taką dziwną potęgą się staje,
Takim nadmiarem zuchwalstwa i mocy,
Jak gra żywiołów, wśród tatrzańskiej nocy,
Łamiąca dęby i sosnowe gaje!
Potoku górski, ty jesteś symbolem
Dla tych, co nigdy nie gną się przed bolem,
Lecz ból włączywszy w państwo swego wnętrza,
Czują, jak myśl się im w ocean spiętrza,
Jak coraz dalej, promienniej i szerzej,
W świat na zwycięstwo, na szaleństwo bieży!!
Potoku górski!! W tobie fale wolne
Śpiewają chwałę wiecznego dążenia,
A śpiew ten pada wzgardą na uśpienia,
Na wieczny bezruch jeziorowej toni,
Gdzie nic nie płynie, nie rwie się, nie dzwoni,
Tknięte przeklętych apatji bezruchem,
Symbolem istot, co wolą gnić w błocie,
Niż pierś na przestrzał otwarłszy tęsknocie,
Stać się potoków rozkiełznanym duchem!!
• PDF 
• MOBI 
