Powrót Allana Gerbault

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Tadeusz Hollender
Tytuł	Powrót Allana Gerbault
Pochodzenie	Ludzie i pomniki
Wydawca	Księgarnia F. Hoesicka
Data wyd.	1938
Druk	Józef Zielony
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI ; Cały zbiór; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

POWRÓT ALLANA GERBAULT

Jakże ja od was odpływam daleko
w marzeniach wielkich, ukradzionych snom,
jakim ja morzom, zawiejom i rzekom
zwierzam niezdarny, rozśpiewany prom,
jaką ja drogą nietutejszą płynę,
i którą nocy wykradłszy godzinę
ląd nietutejszy oglądając — ginę,
naprzekór własnym nazbyt szarym dniom.

Brzegi nieznane. Nad głową obłoki,
pod łodzią piasku słyszę śpiewny zgrzyt,
więc defiluję zabłąkanym krokiem
dróżką wiodącą w niewidzialny szczyt.
Wiatr waniljowy nad żaglami wieje,
plątając liny, potrącając reje,
a ponad głową mierzchnie noc i dnieje
różową pręgą dobrze znany świt.

Daleko szumi wzgardzona ojczyzna,
żądna wyrzeczeń, cierpienia i ran.
Tu wszędzie błękit do mych słów się przyzna,
świecąc przez siatkę palm liści i ljan.
Wszędzie, się potknę o nadbrzeżny kamień,
wszędzie mnie niebo obsiada gwiazdami,
i każda fala obmywa i plami
chlustem z przypływów i odpływów pian.

A gdy mnie buntem zła żałość ogarnie
o nędznych, bitych poniżonych los,
— tu już nie świecą w twarz morskie latarnie,
wiatr wyciem głuszy tamtych buntów głos,
już za daleko tu i za wysoko,
w nieznanej ziemi, piątej porze roku,
gdzie z niewidzialnych dla innych obłoków
łukiem się piętrzy ponad życiem most.

Na brzegi lecą fal sprężyste grzbiety,
w konchę księżyca dmie wiatr — tak i ty
patrzysz — jak płyną obłoki — kobiety,
nabrzmiałe wonią, puszyste od mgły.
Wiesz, że nie wszystkim jak tutaj i tobie,
kiedy zanurzasz w fale ręce obie,
łowisz jak ryby śliskie kształty kobiet,
— i nie chcesz — szukasz przecież tylko mgły.

Aż księżyc pęknie, noc zblednie i nagle
sznury, trzaskając, w mokry piasek trą,
kobiece piersi — pełne westchnień, żagle —
— pełne powrotu; otulony mgłą,
na sterze wsparty, wymijając przestrzeń,
płuca na powrót napełniasz powietrzem
innem — i wracasz o tym samym wietrze,
a z ziemi innej Allanie Gerbault.

Port każdy — ziemią. Wsiąkasz w tłum. — Coś przywiózł?
— Więc tylko pełną innych wiatrów pierś?
Więc drwią, więc krzyczą, więc głośno się dziwią,
że ktoś się otarł ustami o śmierć,
a wrócił z rejsu — z śladem pocałunków,
z mórz, a bez pereł, bez cennych ładunków...
— Cóż — całą podróż dał mi w podarunku
ten ze Swineburn'a przepisany wiersz:

WIERSZ ZE SWINEBURN'A

„I porzuciwszy gniew, nadzieję, pychę,
wolni od pragnień i wolni od burz,
dziękczynnych westchnień ślemy modły ciche,
ktokolwiek jest tam pośród gwiezdnych głusz.
Za to, że minąć dniom żywota dano,
za to, że nigdy raz zmarli nie wstaną
i rzek powolnych nurt zmącony pianą
zawinie kiedyś w głąb wieczystą mórz".

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Tadeusz Hollender.