Wallońsko-reformowane gminy, reformowane związki wyznaniowe w północnej Holandji, tudzież gminy, założone przez uchodźców niderlandzkich w XVI w. w Anglji i Niemczech. Łączyła je wspólność wyznania reformowanego, ujętego w t. zw. Confessio Belgica, którą ułożył, w r. 1559 kaznodzieja walloński Guy de Bray a
synod w Dordrechcie (ob.) uznał jw jako oficjalne wyznanie wiary Kościoła holenderskiego. W Niemczech gminy wallońskie istniały w Kolonji, Frankenthal i Frankfurcie nad Menem. W Londynie założył król Edward w r. 1550 gminę wallońsko-reformowaną dla uchodźców niderlandzkich a jej superintendentem był Jan Łaski (1499 — 1560), niedoszły reformator polski, który napisał dla tej gminy wyznanie wiary, zwane Confessio Londoniensis, oraz konstytucję, wzorowaną na ustawie kalwińskiej gminy w Strassburgu. Za panowania królowej Marji Tudor Łaski, zmuszony do ucieczki z Anglji, znalazł wraz z członkami swej gminy chwilowy przytułek w Emden w Hanowerze, skąd jednak wkrótce również został wypędzony przez ortodoksów luterańskich. Przeniósł się do Frankfurtu i założył tam w r. 1555 z pozostałości swej gminy londyńskiej istniejącą dotychczas flamandzko holenderską gminę reformowaną. Poza Frankfurtem istnieją dotychczas w Niemczech gminy wallońskie w Hanau i Magdeburgu.
