Wiklef (Wiclif, Wycliffe) Jan, teolog angielski i założyciel sekty wiklefitów, urodzony ok. r. 1330, był proboszczem w Fillingham, potem w Ludgershall, wkońcu w Lutterworth. Z powodu usunięcia go ze stanowiska przełożonego kolegjum w Canterbury i pominięcia przy obsadzeniu biskupstwa w Worcester poróżnił się z władzami kościelnemi i w sporze Edwarda III z papieżem Urbanem V o wypłatę zaległego lenna stanął po stronie króla przeciwko papieżowi. W nagrodę za to otrzymał katedrę teologji na uniwersytecie w Oxfordzie. Na tem stanowisku szerzył poglądy o zależności Kościoła od państwa (ob.
Terytorjalizm), występował przeciwko nauce Kościoła o Eucharystji, zwalczał papiestwo, celibat, spowiedź uszną, zakony, pielgrzymki, msze żałobne i naukę o czyśćcu. Doktryną swoją wyprzedził Husa i Lutra. Naukę jego potępił w r. 1377 papież Grzegorz XI a w r. 1382 synod, londyński, skutkiem czego Wiklef został usunięty z profesury w Oxfordzie. Przetłumaczył biblję z łacińskiego przekładu Wulgaty na język angielski. Zewnętrznie nie zrywał łączności z Kościołem katolickim i umarł w r. 1384 jako proboszcz w Lutterworth. Po jego śmierci sobór w1 Konstancji w r. 1415 ogłosił go heretykiem.
