Proklamacja Emancypacji
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Proklamacja Emancypacji |
| Pochodzenie | Deklaracja, Konstytucja, Karta i dalej |
| Wydawca | nakładem tłumaczki |
| Data wyd. | 2017 |
| Tłumacz | Teresa Pelka |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały tekst |
| Indeks stron | |
Prezydent Abraham Lincoln proklamował emancypację niewolników w czasie amerykańskiej wojny domowej. Przyczyny owej wojny były złożone, ale z pewnością jedną z nich była tania siła robocza na południu Stanów Zjednoczonych, która czyniła rynek pracy na północy kraju zbyt kosztownym, a tym samym mało zdolnym do konkurencji.
„Moim pierwszorzędnym celem w tej walce jest zachowanie Unii, a nie ratowanie czy niszczenie niewolnictwa. Gdybym mógł uratować Unię nie uwalniając żadnego niewolnika, zrobiłbym to; a gdybym mógł ją uratować uwalniając wszystkich niewolników, to bym to zrobił; gdybym mógł ją uratować uwalniając niektórych i zostawiając resztę, zrobiłbym też to”, powiedział Abraham Lincoln.
Ja, Abraham Lincoln, Prezydent Zjednoczonych Stanów Ameryki, oraz Wódz Naczelny ich Armii i Marynarki, niniejszym proklamuję i deklaruję, iż jak do tej pory, wojna będzie prowadzona nadal, dla celu rzeczywistego przywrócenia konstytucyjnej relacji między Zjednoczonymi Stanami i każdym ze Stanów, wraz z jego ludnością, w którym relacja ta jest, czy też może być zawieszoną lub zaburzoną.
Moim zamysłem jest, przy kolejnym spotkaniu Kongresu, ponownie zalecić przyjęcie praktycznych środków finansowej pomocy, ku swobodnemu przyjęciu bądź odrzuceniu tak zwanych Stanów niewolniczych, gdzie ludność nie byłaby zbuntowana przeciw Stanom Zjednoczonym, a które to Stany dobrowolnie podjęły się, bądź podjąć się mogą, natychmiastowego lub stopniowego obalenia niewolnictwa w swoich granicach; a starania względem osadnictwa osób pochodzenia afrykańskiego, za ich zgodą, na tym kontynencie bądź gdzie indziej, za uprzednio otrzymaną zgodą tamtejszych rządów, będą kontynuowane.
Natomiast pierwszego dnia stycznia roku Pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego trzeciego, wszystkie osoby trzymane jako niewolnicy w którym Stanie, bądź Stanu wskazanej części, gdzie ludność byłaby zbuntowana przeciwko Zjednoczonym Stanom, będą na zawsze wolne; a władze wykonawcze Stanów Zjednoczonych, włącznie z władzami armii i marynarki, będą uznawać oraz wspierać wolność owych osób i nie będą działać represyjnie na owe osoby razem czy pojedynczo, podczas starań jakie mogą podejmować na rzecz swej realnej wolności.
Rzeczonego pierwszego dnia stycznia, egzekutywa określi proklamacją takowe Stany lub Stanów części, jeżeli jakiekolwiek, w których ludność buntuje się przeciwko Stanom Zjednoczonym; natomiast fakt, iż którykolwiek Stan, lub jego ludność, będą owego dnia w dobrej wierze reprezentowani w Kongresie Zjednoczonych Stanów, przez członków desygnowanych w wyborach gdzie większość wyborczo zdolnych osób decyduje się brać w wyborach udział, zostanie, pod nieobecność doniosłego a przeciwnego świadectwa, uznany za dowód wystarczający, że Stan taki oraz jego ludność rebelii przeciwko Zjednoczonym Stanom nie prowadzą.
Apeluję tym samym o uwagę dla tytułu prawnego Kongresu, „Ustawa o utworzeniu dodatkowego przepisu prawa wojennego”, z 13 marca roku 1862, o takowym wysłowieniu i kształcie:
Ustanowieniem Senatu oraz Izby Reprezentantów Zjednoczonych Stanów Ameryki zebranych w Kongresie, następująca treść zostanie upowszechniona jako dodatkowy przepis prawa wojennego, dla zarządu armią Stanów Zjednoczonych, a jako takowa będzie respektowana i przestrzegana:
Artykuł. Wszystkim oficerom oraz personelowi służb wojskowych i marynarki Stanów Zjednoczonych zabrania się stosowania sił pod ich komendą dla zawracania uchodźców którzy opuścili służbę lub pracę, a mogli byli zbiec od osób przedstawiających względem takowej służby czy pracy roszczenia; a jakikolwiek oficer, którego sąd wojskowy orzecze winnym wykroczenia przeciwko temu artykułowi, zostanie zwolniony ze służby.
Dział 2. Postanawia się dalej, iż ustawa ta ma wejść w życie z momentem jej przyjęcia.
Względem działów dziewiątego i dziesiątego tytułu prawnego „Ustawa o supresji insurekcji, karaniu zdrady państwa i rebelii, przejmowaniu i konfiskacie mienia rebeliantów, oraz innych punktach”, z 17 lipca roku 1862, a które to działy są takowego wysłowienia i kształtu:
Dział 9. Postanawia się, iż wszyscy niewolnicy osób które angażują się w rebelię przeciwko Rządowi Stanów Zjednoczonych, lub które w jakikolwiek sposób ją wspomagają, a którzy zbiegli od takowych osób i schronili się w szeregach armii; oraz wszyscy niewolnicy schwytani w służbie takowych osób, lub przez nie opuszczeni, a przechodzący pod kontrolę rządu Stanów Zjednoczonych; oraz wszyscy niewolnicy takowych osób, znalezieni, bądź którzy przebywali w miejscu okupowanym przez siły rebelianckie, a przejętym następnie przez siły Stanów Zjednoczonych, będą uważani za jeńców wojennych, a na zawsze wolnych od służby, nigdy do zniewolenia ponownie.
Dział 10. Postanawia się, że żaden niewolnik który uciekł do którego Stanu, terytorium, Dystryktu Kolumbia, z innego Stanu, nie zostanie przekazany władzom czy jakkolwiek ograniczony w swobodzie, za wyjątkiem zbrodni czy innego wykroczenia przeciw prawu, chyba że osoba roszcząca sobie zbiega złoży przysięgę, iż osoba której praca czy służba owego zbiega są należne jest jego prawnym właścicielem, a nie nosiła broni przeciw Stanom Zjednoczonym podczas obecnej rebelii, ani też nie udzieliła jej pomocy czy wsparcia; a nikt w służbach armii czy marynarki Stanów Zjednoczonych nie podejmie się, pod jakimkolwiek pozorem, decydować o ważności roszczenia jakiej osoby względem służby czy pracy jakiejkolwiek innej osoby, ani nie odda żadnej takiej osoby owej, która roszczenie przedstawia, pod karą wydalenia ze służby.
Niniejszym zobowiązuję i nakazuję wszystkim osobom w służbach armii i marynarki Stanów Zjednoczonych aby cytowanych wyżej ustaw i działów przestrzegały oraz je zaprowadzały w odpowiednich sferach swojej służby.
Egzekutywa zaleci w odpowiednim czasie, aby wszyscy obywatele Stanów Zjednoczonych którzy pozostali powyższemu lojalni w czasie rebelii, a kiedy zostanie przywrócona relacja konstytucyjna między Stanami Zjednoczonymi a Stanami poszczególnymi wraz z ich ludnością tam, gdzie zawieszona bądź naruszona, otrzymali kompensatę za straty, ustawami Stanów Zjednoczonych, włącznie z utratą niewolników.
Na świadectwo niniejszemu, złożyłem podpis oraz oddałem pod pieczęć Stanów Zjednoczonych.
Dokonano w mieście Waszyngton, dwudziestego drugiego dnia września, roku Pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego drugiego, a roku Niepodległości Stanów Zjednoczonych osiemdziesiątym siódmym.
ABRAHAM LINCOLN
WILLIAM H. SEWARD, Sekretarz Stanu
Dnia dwudziestego drugiego września, roku Pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego drugiego, została wydana przez Prezydenta Stanów Zjednoczonych proklamacja, głosząca, pośród innych punktów, jak następuje:
Iż pierwszego dnia stycznia roku Pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego trzeciego, wszystkie osoby trzymane jako niewolnicy w którym Stanie, bądź Stanu wskazanej części, gdzie ludność byłaby zbuntowana przeciwko Zjednoczonym Stanom, będą na zawsze wolne; a władze wykonawcze Stanów Zjednoczonych, włącznie z władzami armii i marynarki, będą uznawać oraz wspierać wolność owych osób i nie będą działać represyjnie na owe osoby razem czy pojedynczo, podczas starań jakie mogą podejmować na rzecz swej realnej wolności.
Rzeczonego pierwszego dnia stycznia, egzekutywa określi proklamacją takowe Stany lub Stanów części, jeżeli jakiekolwiek, w których ludność buntuje się przeciwko Stanom Zjednoczonym; natomiast fakt, iż którykolwiek Stan, lub jego ludność, będą owego dnia w dobrej wierze reprezentowani w Kongresie Zjednoczonych Stanów, przez członków desygnowanych w wyborach gdzie większość wyborczo zdolnych osób decyduje się brać w wyborach udział, zostanie, pod nieobecność doniosłego a przeciwnego świadectwa, uznany za dowód wystarczający, że Stan taki oraz jego ludność rebelii przeciwko Stanom Zjednoczonym nie prowadzą.
Takowoż teraz, ja, Abraham Lincoln, Prezydent Stanów Zjednoczonych, z racji umocowania mnie na Wodza Naczelnego Armii oraz Marynarki Stanów Zjednoczonych na czas faktycznej zbrojnej rebelii przeciwko władzom i Rządowi Zjednoczonych Stanów, a jako właściwy i potrzebny środek supresji rzeczonej rebelii, wskazuję, tego pierwszego dnia stycznia roku Pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego trzeciego, w zgodzie z moim zamiarem, proklamowanym publicznie na pełny okres stu dni, licząc od owego dnia powyżej wpierw wymienionego, Stany oraz części Stanów gdzie ludność znajduje się dzisiaj w stanie rebelii przeciwko Zjednoczonym Stanom, mianowicie:
Arkansas, Texas, Louisiana (za wyjątkiem parafii St. Bernard, Plaquemines, Jefferson, St. John, St. Charles, St. James, Ascension, Assumption, Terrebonne, Lafourche, St. Mary, St. Martin, oraz Orleans, włącznie z miastem New Orleans), Mississippi, Alabama, Florida, Georgia, South Carolina, North Carolina, oraz Virginia (bez czterdziestu ośmiu powiatów określanych jako West Virginia, oraz powiatów Berkeley, Accomac, Northhampton, Elizabeth City, York, Princess Anne, i Norfolk, włącznie z miastami Norfolk oraz Portsmouth), które to wyszczególnione miejsca są obecnie traktowane tak, jakby ta proklamacja nie była wydawana.
Z racji rzeczonego umocowania oraz dla nadmienionego celu nakazuję i deklaruję, iż wszystkie osoby trzymane jako niewolnicy we wskazanych Stanach bądź ich częściach są na zawsze wolne; a władza wykonawcza Rządu Zjednoczonych Stanów, włącznie z władzami ich armii i marynarki, będzie uznawać oraz wspierać wolność owych osób.
Niniejszym zobowiązuję ludzi tak oto ogłoszonych wolnymi, aby powstrzymywali się od wszelkiej przemocy, chyba że w obronie własnej; zalecam im także, aby w miarę możności pracowali, za rozsądnym wynagrodzeniem.
A dalej deklaruję i obwieszczam, iż osoby o stosownej kondycji będą przyjęte do służby zbrojnej Stanom Zjednoczonym, we fortach, na stanowiskach, placówkach oraz w innych miejscach, a także dla obsługi jednostek pływających.
A dla tego aktu, szczerze uważanego za uprawniony Konstytucją akt sprawiedliwości pod wojskową koniecznością, wzywam o rozważne oceny ze strony ludzkości, a łaskawe sprzyjanie Wszechmogącego Boga.
Na świadectwo czemu złożyłem podpis oraz oddałem pod pieczęć Stanów Zjednoczonych.
Dokonano w mieście Waszyngton, dnia pierwszego stycznia, roku Pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego trzeciego, a Niepodległości Stanów Zjednoczonych Ameryki roku osiemdziesiątym siódmym.
Abraham Lincoln
William H. Seward, Sekretarz Stanu
| Przekład może być udostępniony na innej licencji niż tekst oryginalny. | |
|---|---|
| Oryginał |  Informacje o pochodzeniu tekstu możesz znaleźć w dyskusji tego tekstu. |
| Przekład |  Dodatkowe informacje o autorach i źródle znajdują się na stronie dyskusji. |