Rozporządzenie Hansa Franka o zwalczaniu czynów gwałtu w Generalnym Gubernatorstwie (1939)
| Rozporządzenie celem zwalczania czynów gwałtu w Generalnym Gubernatorstwie Hans Frank |
|||
| 31 października 1939 |
Rozporządzenie celem zwalczania czynów gwałtu w Generalnym Gubernatorstwie.
Z dnia 31 października 1939 r.
Na podstawie § 5 ust. 1 Dekretu Führera i Kanclerza Rzeszy Niemieckiej o Administracji okupowanych polskich obszarów z dnia 12 października 1939 r. (Reichgesetzbl., I, s. 2077, Dziennik Ustaw Rzeszy Niemieckiej, I, str. 2077) rozporządzam:
§ 1
Kto dopuszcza się czynu gwałtu przeciw Rzeszy Niemieckiej lub Niemieckiej władzy zwierzchniej, wykonywanej w Generalnym Gubernatorstwie, ulega karze śmierci.
§ 2
Kto umyślnie uszkadza urządzenia władz Niemieckich, rzeczy, służące do pracy władzom Niemieckim lub urządzenia użyteczności publicznej, ulega karze śmierci.
§ 3
Kto nawołuje lub zachęca do nieposłuszeństwa rozporządzeniom lub zarządzeniom władz Niemieckich, podlega karze śmierci.
§ 4
Kto dopuszcza się czynu gwałtu przeciw Niemcowi z powodu jego przynależności do narodu Niemieckiego, podlega karze śmierci.
§ 5
Kto dopuszcza się umyślnego podpalenia i przez to uszkadza majątek Niemca, ulega karze śmierci.
§ 6
Podżegacz i pomocnik karani będą jak sprawca, czyn usiłowany karany będzie jak czyn dokonany.
§ 7
Przepisy § 3 rozporządzenia Naczelnego Dowódcy Wojska o posiadaniu broni z dnia 12 września 1939 r. (Dz. rozp. dla obsz. okup. w Polsce, str. 8) zostają niedotknięte.
§ 8
Kto umawia się do popełnienia przestępstwa, określonego w §§ 1-5, kto w tym celu wchodzi w poważne porozumienie z innymi, kto ofiaruje się do popełnienia takiego przestępstwa lub zaofiarowania takie przyjmuje, ulega karze śmierci.
§ 9
Kto otrzymawszy wiadomość o zamiarze popełnienia przestępstwa, określonego w §§ 1-5 zaniecha władzy lub osobie, której przestępstwo to grozi, niezwłocznie lub w takim czasie donieść o nim, aby można było zamierzonemu przestępstwu zapobiec, ulega karze śmierci.
§ 10
(1) Przepisy §§ 1 i 2 rozporządzenia Naczelnego Dowódcy Wojska o posiadaniu broni z dnia 12 września 1939 r. (Dz. rozp. dla obsz. okup. w Polsce, str. 8) zostają niedotknięte.
(2) Kto otrzymawszy wiadomość o nielegalnym posiadaniu broni przez innego zaniecha bezzwłocznie uwiadomić o tym władzę, ulega karze śmierci.
(3) Wyższy Dowódca SS (Schutzstaffel) i Policji jest upoważniony do określenia rozporządzeniem, jak dalece sprawca osiągnąć może bezkarność czynnym żalem.
§ 11
(1) Skazanie oraz wykonanie wyroku przedsiębiorą sądy doraźne.
(2) Jeżeli nie jest właściwy wojskowy sąd doraźny według § 4 rozporządzenia Naczelnego Dowódcy Wojska o posiadaniu broni z dnia 12.9.1939 r. (Dz. rozp. dla okup. obsz. w Polsce, str. 8), wówczas sąd doraźny składa się z pułkownika[1] lub komendanta batalionu Policji Porządkowej lub Dowódcy Odkomenderowanego Oddziału Policji Bezpieczeństwa[2] oraz z dwóch urzędników odnośnej formacji.
(3) Jeżeli sprawa nie nadaje się do zawyrokowania w postępowaniu przed sądem doraźnym, szczególnie z powodu obszernego lub uciążliwego postępowania dowodowego, wówczas sąd doraźny sprawę przekazać może władzy oskarżającej przy sądzie specjalnym.
§ 12
Należy zanotować na piśmie nazwiska sędziów, skazanego oraz świadków, na których zeznaniach skazanie opiera się, a również czyn karny oraz dzień skazania i wykonania wyroku.
§ 13
O ile Generalny Gubernator uważa w poszczególnym wypadku za wskazane sprawdzenie, zarządzić może, aby wyrok policyjnego sądu doraźnego był przedłożony Wyższemu Dowódcy SS (Schutzstaffel) i Policji do sprawdzenia.
§ 14
Dzień, z którym niniejsze rozporządzenie traci moc, zostanie przeze mnie specjalnie oznaczony.
Generalny Gubernator
Dla okupowanych polskich obszarów
Frank.
Warschau (Warszawa), 31 października 1939 r.
