Słownik etymologiczny języka polskiego/łączyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
łączyć, łączny, łącznik; pierwotnie: łęczyć, łączę; łększa, o ‘oddzielaniu’, »łączyć córkę z matką« jeszcze u Leopolity: ‘odrywać’; podobnie: »jak się dusza łączyła (t. j. ‘rozdzielała’) z ciałem«, »patrząc na łększę naszę i rozdwojenie«; później przeciwnie: ‘spajanie, jednoczenie’; łącz, ‘wisz, sitowie’ (od ‘wiązania’); tak samo u wszystkich Słowian (Czesi urobili luczba dla ‘chemji’); lit. łankioti, ‘giąć’, łankyti, ‘nawiedzać’. Znaczenie pierwotne: ‘zginać’, p. łęk; odłączyć i rozłączyć nadały i niezłożonemu znaczenie ‘oddzielania’, gdy później złączyć, połączyć, równie na niezłożone oddziałały; w cerkiewnem łącziti znaczy ‘dzielić’; mało- i białoruskie łuczyty w naszem znaczeniu jest polonizmem. Nowy (?) rzeczownik rozłąka, ale to już w cerk. 10. wieku, rus. rozłuka.
