Słownik etymologiczny języka polskiego/łąkoć

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

łąkoć, łąkotka (i nazwa herbu »Krzywaźni«); »łąkotką tam i sam wężowato się wije«, »łąkotką nakształt łuku krzywego zgarbiony«, »bez łąkotek i dołów«, r. 1591, »łąkotkę napisawszy«, ‘nagryzmoliwszy’; w herbie nazywa się i łąkawicą, od łąkawy, ‘krzywy’; rus. łukawyj, cerk. łąkaw, ‘złośny’. Pień lęk-, łąk-, p. łęk, łuk; tak samo w litew. łanka, ‘łąka nadrzeczna’, ‘dół’, iłanka, ‘wgięcie’, do czasownika lenkti, ‘zginać’; por. rus. łukomorje, ‘zatoka’, bułg. lŭkatuszka, ‘zakręt’, czes. sluka, ‘sidło’.