Słownik etymologiczny języka polskiego/łąkoć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
łąkoć, łąkotka (i nazwa herbu »Krzywaźni«); »łąkotką tam i sam wężowato się wije«, »łąkotką nakształt łuku krzywego zgarbiony«, »bez łąkotek i dołów«, r. 1591, »łąkotkę napisawszy«, ‘nagryzmoliwszy’; w herbie nazywa się i łąkawicą, od łąkawy, ‘krzywy’; rus. łukawyj, cerk. łąkaw, ‘złośny’. Pień lęk-, łąk-, p. łęk, łuk; tak samo w litew. łanka, ‘łąka nadrzeczna’, ‘dół’, iłanka, ‘wgięcie’, do czasownika lenkti, ‘zginać’; por. rus. łukomorje, ‘zatoka’, bułg. lŭkatuszka, ‘zakręt’, czes. sluka, ‘sidło’.
