Słownik etymologiczny języka polskiego/łabędź
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
łabędź, dawniej wyłącznie łabęć, od ‘białego’ pierza przezwany (alba avis w słowniczku poznańskim około r. 1500), bo przestawką z ōlb- ‘biały’, łac. albus, grec. alfos, ‘wysypka biała’; i Tyber rzymski nazywał się Albula od »białej« wody (»ab albo colore«); Alba longa por. Białogrody, Weissenburgi; ale Alpy nie od białości, lecz z celtyckiego, o ‘górach wysokich’, nazwane. I staroniemieckie ‘łabędzia’ elbiz nazywa. Inne języki słowiańskie mają odmienną samogłoskę, odpowiadającą owej niemieckiej: rus. lebed’ (Łybed’ nazywa Nestor siostrę Kija w Kijowie), czes. (przestarzałe) lebed’ (dziś, jak u nas, labuť, dawniej i labud’), bułg. lebed; serb. labud, jak u nas. Przyrostek -dź, służący zbiorowości, i do nazw innych barw dodają: rus. czernied’, o ‘czarnych kaczkach’, sinied’. Przymiotnik: łabędzi, dawniej łabęci.