Słownik etymologiczny języka polskiego/łocyga
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
łocyga, od 15. w., zamiast łocyka; w ciągu 16. w. obie postaci giną; wczesna to pożyczka, na Bałkanie, z łac. lactuca, niby ‘mleczaj’ (od lac, lactis, ‘mleko’), u innych Słowian z -i; serb. loćika; ‘sałata’ (bo nazwę ‘potrawy solonej’ przeniesiono na samą roślinę). Słowo ciekawe dla c z pierwotnego kt, jak w noc: noctis (łac.); do nas przyszło chyba przez Czechy; u nas w 16. wieku brzmiało także wedle łaciny: laktuka; od nas na Rusi, łatuk, i na Litwie, ła(k)tukai; u Niemców Lattich; czes. locika, słowień. loczika (wszędzie ć, c, cz, prawidłowa wymiana pierwotnego tak kt, jak i tj).
