Słownik etymologiczny języka polskiego/łuczywo
łuczywo; łyczywo słowniczka poznańskiego z r. 1500 nie »mylnie odczytane (?)«, lecz przechowało się do dziś w narzeczu wielkopolskim (Dyr. B. Erzepki); nowy dowód, jak dawne są odmianki narzeczowe; łyczywo dostało y od łyka. Ruskiem jest łuczyna, ‘smolak’, w wileńskiej Aleksandreidzie r. 1510, gęsto rusyzmami przetkanej, łuczyny, ‘faculae’. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
łuczywo (w słowniczku około r. 1500 stale łyczywo, mylnie odczytane?), ‘drzazgi do świecenia’ (opatrywał je u w. księcia na Litwie osobny »żibintojis«, ‘świecący’); z ruska łuczyna; u nas tylko tak, ale na Rusi jeszcze samo łucz, ‘światło, promień’, cerk. łucza (na Rusi ‘smolak’); prus. lukis, ‘polano’. Pień aryjski: ind. rucz-, ‘światło, jasność’, niem. Leuchte, grec. leukos, ‘biały’, i leussō, ‘patrzę’; dalej łac. lux, ‘światło’, lumen (nasz luminarz), lucus, ‘gaj’, lit. łaukas, ‘pole’, ind. lōka, ‘świat’, o ‘wolnej, jasnej przestrzeni’. P. łuna. Na Południu, u Serbów, lucz, ‘pochodnia, smolak’, lucza, ‘promień’ (jest i lucze, ‘lalka’, jak łątka?); czes. loucz, ‘smolak’.
