Słownik etymologiczny języka polskiego/ścieg
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ścieg, przy szyciu, ściegać; Ruś nawet knutem ściega; pień steg-, stog- (p. stóg). Od ścieg i ścieżeja, ‘oś ziemi, biegun’, w psałterzu, i o ‘drzwiach’: oścież, rozcieża; dalej: ściegno, ‘droga’; z niepierwotną nosówką ścięgno, ‘sucha żyła’; ie albo z e (serb. stegno, ‘udo’), albo z półgłoski, cerk. stĭgno, nastegny, ‘karwasz’; czes. stehno, rus. stiegno, niem. Schinken(?).
