Słownik etymologiczny języka polskiego/ścigać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ścigać, ścignąć, niedościgły, pościg, i t. d.; dościgać, (do)ścigły (i o owocach: ‘dojrzały’). Prasłowo; pień stĭg- (p. ścieżka, śćdza) i stīg-; lit. steigtis, ‘natężać się’, staigus, ‘porywczy’, staiga, ‘nagle’; niem. steigen, grec. steichō, ‘kroczę’, stoichos, ‘rząd’, a stąd rus. cerk. stich, ‘wiersz’. W serbskiem jest jeszcze bezokolicznik stići (jak nasze strząc, strzec). Wokalizacji śćdza, stĭdza, odpowiada łotew. stiga, jeśli to nie pożyczka z niem. Stiege (niem. Steg, goc. staiga, ‘droga’). Stignąti: ‘dosiąc celu, przybyć’, ‘dosiąc kogo’.
