Słownik etymologiczny języka polskiego/żółty
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
żółty, żółć, żółciowy; żółtko (por. białko); żółtaczka; żółtobrzuch, pierwotnie nazwa ‘węża’, co mimo swej wielkości miał być »barzo sonływyj i spyt barzo twerdo« (wedle małorus. tekstu z 17. wieku); więc w Polsce w 16. i 17. wieku przenoszono jego nazwę na ‘ospalca’: Rej stale na żółtobrzuchów napadał, a jeszcze Potocki pisze fraszkę »Do żółtobrzucha o wzdrożeniu papieru«; do dziś na całej Rusi nazwa to wszelakich ‘wężów’, żołtopuz. Prasłowo; tak samo u wszystkich innych Słowian: cerk. bułg. żłt, słowień. żolt, serb. żut, czes. żlutý, żlut’, rus. żołtyj. Litewskie gełtas, gełtonas, gełswas, ‘żółty’. Oboczne z z, p. złoto. We złożeniu z z- przybiera żółty, jak wszelkie podobne, postać żdż-, a więc r. 1500 żdżółkłość, o ‘mięsie wstęchłem’, »żdżółkłe mięso«; w 15. wieku i zżółkłość. P. żółknąć, żołna.
