Słownik etymologiczny języka polskiego/żóraw
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
żóraw; Żurawno, z mylnem u; od żer-, ‘krzyczeć’; prasłowo; lit. gerwē, grec. geranos, łac. grus, niem. Kranich, wszędzie ten sam ptak; niezawiśle od tego przenoszą ogólnie nazwę ptaka na wszelakie przyrządy z długim drągiem, niby szyją, np. żóraw u studni; tak samo nazywają Węgrzy swoje dawne, podobne studnie: geme kut, ‘czapla studnia’; żórawiny, nazwa jagód leśnych, ‘vaccinium’. U innych Słowian tak samo: cerk. żeraw(l), u Serbów i żdral, żdrao, czes. żeráw, jerzáb, rzerzáb (pomieszane z jarząbkiem), rus. żuraw(ie)l, itd.
