Słownik etymologiczny języka polskiego/żałtarz
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
żałtarz, ‘psałterz’; tak zawsze w psałterzu florjańskim i biblji, ale już w psałterzu puławskim żołtarz, i tak stale w 16. wieku: żołtarz Dawidów (w małym formacie: żołtarzyk, a to odmieniono w 17. i 18. wieku w ołtarzyk, ‘książeczka do nabożeństwa’); tak samo ‘psalm’ w psałterzu florjańskim żalm; jest to niem. Salm, Salter, t. j. Psalm, Psalter (łac. psalterium), z opuszczeniem nagłosowego p-; niemieckiemu s- w nagłosie odpowiada stale czeskie i polskie ż-. Postać psałterz wprowadzono ponownie wedle łac. psalterium, niem. Psalter.