Słownik etymologiczny języka polskiego/żak
żak, żaczek, żakowski, ‘scholar, uczeń’; z diakon (bo do szkoły wstępował, kto szedł na księdza), nazwy ‘najniższego święcenia’: grec. diakonos, a skrócone diakos, ‘sługa (kościelny)’; w obu tych postaciach cerk. i rus., u Słowieńców dijaczki jezik, ‘łacina’, djacziti, ‘spiewać’ (węg. diak, Deak); natomiast żak przeszedł do nas przez Czechy od Romanów, jak ż świadczy. Trzecia tegoż słowa postać czes. jahen, z staroniem. jaguno, jachono, o tem samem znaczeniu.
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
żak, ‘wór rybacki, sieć’, to samo co sak (p.), tylko żak z niem. Sack (ż- z s-, jak zawsze), a sak, sakwa, sakiew(ka) z łac. i romań. saccus, sacco; więc żak, żakować, i o ‘plądrowaniu’, jak włoskie sacco (por. sacco di Roma 1527 r.); z polskiego małoruskie żak, żakuwaty.
