Słownik etymologiczny języka polskiego/Benedykt
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
Benedykt (imię) spolszczał na Bień, Bieńko (nazwa Bieńkowski); pomijam Benedyktynów i inne złożenia z bene- (benefis), ale jest i roślina benedicta, u nas już w 15. w. jako benedykt i benedykta biała zapisana, a i budzicht nic innego: bn̄, stałe skrócenie z bene, odczytał ktoś mylnie bu-; zwą ją i kuklikiem (nie kublikiem!) i wasilkiem. Pieśń o Bieniu uchodziła w 17 w. za arcynieskromną, jak słynne niem. Bohnenlied; czy to to samo?