Słownik etymologiczny języka polskiego/Beskid
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
Beskid, ruskie, zamiast pol. Bieszczadu, wystawiam jako godło, bo dziś (u geografów obcych) zamiast Bieszczadu i Krępaku panuje. Beskid i Bieszczad jedno słowo, zbiorowe na -d (samogłoska przed tem d obojętna, u nas ē, u Rusi y); może od nazwy Besów, ludu (na Bałkanie nierównie lepiej znanego, aż do 6. w. po Chr.), który Ptolemeusz nad Karpatami i źródłami Wisły osadził. Najczęściej przytacza tę nazwę Potocki, podgórzanin: »gorzej żyli niż na Krępaku albo na Bieszczedzie«, »gorzej od bieszczednich zbójców«, »zbójcy na Bieszczadzie«; »wieś Beskidnej niedaleka dziczy«; »bieszczad łez« o ‘padole ziemskim’. Więc od Biesów bieski, zbiorowe bieszczadź, jak rus. płoszczad’ od płoskij, jeśli arcyplotkarz Ptolemeusz nie pobróździł.
