Słownik etymologiczny języka polskiego/Jan
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
Jan, jasiek (nazwa żartobliwa ‘poduszeczki’), Jaś, Jaksa (jak Boksa); »grosz św. Jana«, ‘zadatek’, powszechne w średniowieczu; Janowiny, czeskie ściągnięcie z łac. grec. Joan(nes), z hebraj. Jehochanan. Ruś obok Joana ma i Iwana, co u nas w 17. wieku częste o Rusinach; nazwy miejscowe, jak Iwanowice, pochodzą jednak od zachodniego Ivanus (12. i 13. w.), a w Iwończu i podobnych wpłynęło imię Iwo(n). Dalej Janusz i Hanusz, z czes. wedle niem. Hans z (Jo)hannes. Janowiec zowie się u ludu, i w 16 w., co Stanko 1472 r. janobyt, janosiet(!) nazywa, czes. janowec i janofit (że odkwita około św. Jana), ale już Stanko zowie to i sianowiec, sianożęć i żnisiano (pora sianożęci, gdy odkwita), a jeszcze dalej odbiegają dawne postaci zanowiec i żarnowiec. Uważają je za odmianki ludowe łac. genest(r)a, genosta, niem. Ginster, a postaci z zan- powtarzają się i u innych Słowian dla ‘cytisus’, ‘genista’, serb. zanowijet, łużyc. zanowież (i janowież) i żanowc. Inna postać Jana: Janczy, z węg.
