Słownik etymologiczny języka polskiego/Wanda
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
Wanda, imię zmyślone przez mistrza Wincentego około r. 1200 z łac. mniemanej nazwy rzeki, Vandalus, którą Wincenty dowolnie na Wisłę przełożył; takim sposobem (t. j. nieporozumieniem) z nazwy szczepu niemieckiego Wandalów (od wandeln, ‘krążyć’,?), urosła mniemana nazwa bohaterki podaniowej, którą nadomiar późniejsi w Wiśle utopili. Nigdy się żadna Polka-Słowianka podobnie nie nazywała (wędą, wędką piękności, późniejsi to tłumaczyli), i dopiero w 18. wieku, po romansie niemieckim o Wandzie, zjawia się to imię u nas, a kalendarz emigracyjny (po 1831 r.) nawet dzień jej naznaczył (24 czerwca) i nową dowolnością pole nowym bajdom (o Wandzie-Meluzynie, lit. wanduo, ‘woda’) otworzył.
