Słownik etymologiczny języka polskiego/abentajer
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
abentajer, ‘kamień fałszywy’; »mają ci, którzy się około drogiego kamienia obierają, swe próby, którymi doświadczają, co prawy kamień, co abentajer«, Kromera Mnich r. 1554; »nie wszystkoć to szmarag, co się tam zieleni, najdziesz i abentair, co wnet farbę zmieni«, Rej Zwierzyniec 1562 r.; obentajer u M. Krowickiego. Z niem. Abenteuer, a to z franc. aventure (z łac. adventura, ‘przygoda’); p. awantura.
