Słownik etymologiczny języka polskiego/alibo
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
alibo, albo, abo; albo panuje już w psałterzu i biblji, które alibo, znanego z innych zabytków 15. w., wcale nie dają; lbo u M. Grochowskiego 1560 r. częste. Dziś używamy a(l)bo tylko w znaczeniu łac. aut, niem. oder; albowiem dowodzi jednak, że albo (bo wiem tylko dodatek) i ‘bo’ znaczyło istotnie: w biblji nieraz tak, Leopolita daje zamiast tego stale bo, że, n. p.: »albo przeciwić się jest jako grzech (abowiem Leopolita)«, »albo poszlę (bo)« alboż żadnej nienawiści niemiał (że)«. W albo główny nacisk na li, ono rozstrzyga o znaczeniu, p. li; więc w abo ginie właśnie to, co najważniejsze.
