Słownik etymologiczny języka polskiego/błysk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
błysk, błyskać, (błyskaj, ‘grzmij’, psałterz; błyskanie, biblja), błyskawica (psałterz), błysnąć, błyskot(ki), błyskotliwy, błyszczeć, zabłysnąć, wyłącznie na Zachodzie (u nas, Czechów, Łużyczan: blyska se, blysk, blysztieti), gdy u Rusi (oprócz Małej Rusi) i na Południu tylko pień z miękką półgłoską i ě, p. blask, bleszczyć; ale ta sama odmienność powtarza się przy łyskać obok lśnić się, i dowodzi chyba, że łysk i błysk jedno, jak blesk- i lesk-, t. zn. że w łysk, lesk-, b- odpadło.
