Słownik etymologiczny języka polskiego/begiel
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
begiel, ‘precel’; r. 1500 tłumaczą niem. Krapfen, łac. artocopus: »pączek albo nagnieciony chleb albo ornaf (t. j. niem. Hornaffe, średniowieczna nazwa ‘rogalka’) albo begiel«; u Stanka 1472 r. »artocopus, gniecieniec, nagnieciony chleb«, a tortelle (nasze torty) »rogliczek (czes. rohlicz), włodyki (ubogiej włodyki kraple, dla fricella), ornaf«, a pirgus (ciasto) »czorman« (ta sama nazwa jest przydomkiem szlacheckim w 16. w., z niem., jak Rej i t. p.); begiel i w r. 1532; z niem. Bögel od Bogen, ‘łuk’.
