Słownik etymologiczny języka polskiego/bisurman
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bisurman, bisurmaństwo, z mnóstwem odmianek, basurman (w Janczarze polskim bubromani(!) »wykłada się wyborni ludzie w wierze«; inne rękopisy: muzurmani, bursormani, bursomani); z arab. turec. müsulmān, muslimīn, ‘wyznawcy islamu, poddania się woli Bożej’. Zamiana m- w b-, t. j. rozpodobnienie (stałe; tak samo starorus. Bochmet z Mohamed), polega na narzeczu tureckiem, jak i wymiana pierwotnego l na r w staroczes. Besermene.
