Słownik etymologiczny języka polskiego/bluć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bluć, blwać, bluję (bezokolicznik bluć, chociaż już w r. 1500 zapisany, nowy; cerk. odmienia tylko blwati, blują, tak samo staroczes.); prasłowo; na Litwie o ‘ryku’, bliūti i bliauti, grec. fleō i flyō, ‘wylewać, pleść’, apoflyein, o ‘czkawce’. P. bluźnić, bluzgać; por. blwota, blwociny.
