Słownik etymologiczny języka polskiego/bochenek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bochenek, zamiast dawnego bochnek (2. przypad. bochenka), w biblji bochniec, »pięć bocheńców« (»pięcioro chleba«, Leopolita; na innych miejscach placki, krepel u niego); czes. bochnec i bochník, — u nas i bochen nowo dorobione, jak tan do taniec. Z dawnego niem. fochenz(e), z łacin. focacia, ‘podpłomyk’, od focus, ‘ognisko’; w pożyczkach 10. do 12. wieku niem. f w b się odmienia.
