Słownik etymologiczny języka polskiego/bocian
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bocian, i w wielu odmianach, np. boćko (stąd nazwa: Boćki, a od nich: boćkowski, boćkowiec, o ‘bizunach’); słowo nasze i nadodrzańskie (łuż. baćon i bośon, załab. botian; postać pierwotna *botěn, por. rus. botat’, ‘tupać’, ‘dyndać’, botało, o ‘ciężkim chodzie’, botnia, ‘wrzawa’, bot, ‘żerdź rybacka’; może w związku z batem, p.); kłobocian i klebocian, bo dzieci śpiewają: »kło kło bocian«; flisacy go w 16. w. dla powagi księdzem Wojtkiem zwali; białorus. botjan u Skoriny r. 1518, od nas; na Rusi zwie się on i busko, busieł, busoł, stąd nasze buśko, bus, busieł (ludowe) i dla wszelakich ‘siwych, szarych zwierząt’ (np. busko, ‘kot popielaty’, busyj, o tej barwie), nieznanego początku.
