Słownik etymologiczny języka polskiego/brandybury
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
brandybury, ‘szata zwierzchnia’ w 16. wieku, jak tyle innych nazw strojów od ich miejsca, tu od Brandenburgu w Marchji; w tej nazwie (nie słowiańskiej, chociaż bają o Braniborach jakichś już od 17. w.) to samo brand-, co mamy w pożyczkach brandmajster i t. p., a przedewszystkiem w brancie, t. j. ‘szczerym kruszcu’: »boskie słowa brant szczery, siedmkroć przelewany«; ogólne w 15.—17. w., co raz u Reja, Kochanowskiego i i.: »w ogniu próbuje złotnik, gdzie brant prawy«; »z kłoci mierzwa twój brant prawy«. Z niem. Brand, od brennen, ‘palić’; por. Branntwein z ‘gorzałką’. U Czechów pożyczek z Brandenburgu jeszcze więcej, np. brambory, ‘ziemniaki’ i i.
