Słownik etymologiczny języka polskiego/brawować
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
brawować, ‘hałasować’, w 17. w.: »brawuje po sejmikach szlachta«, »na jednego brawownika pod Gołębiem«; brawarje, dziś brewerje, ogólne w 17. w.: »swoje rozpościerać brawarje«, »cudowne brawarje stroi«; brawura, brawo! Wszystko z włosk. bravare, braveria, bravo (‘dzielny’), bravura, a to z łac. barbarus (franc. brave, co i Niemcy przejęli, brav); p. barbarzyniec.
