Słownik etymologiczny języka polskiego/buńczuk
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
buńczuk, znamię tureckie, (ogony końskie na drzewcu; ich liczba godność wskazuje), z turec. bunczuk, ‘znamię’; od Małej Rusi do nas, a buńczuczny, buńdiuczny, buńdziuczyć się, przeniesiono na ‘zawadjaków’.